Kategori: Sykkelturer (Side 1 av 3)

Den Trondhjemske postvegen Bjørkedalen – Kilspollen

7. juni 2020 / Bodil Dybevoll / 0 kommentarer

Den Trondhjemske postvegen gjekk frå Bergen til Trondheim. Ein kan framleis finne mange fine strekningar som er godt vedlikehaldne og som er fine turvegar. Turen langs desse gamle ferdselsvegane blir meir interesant om ein kjenner til litt av historia bak.

Det lokale embetsverket og militærvesenet som sat spreidd kringom i dei nordlege bygdene på Vestlandet, hadde trong for ein nokolunde jamn og trygg postgang. På slutten av 1700-talet vart difor Den Trondhjemske Postvegen bygd mellom Bergen og Trondheim. I Sogn og Fjordane vart den teken fullt i bruk i 1795. Postvegen gjekk etter ruta Gulen – Leirvik – Dale – Førde -Jølster – Reed – Utvik – Faleide – Hornindal og vidare nordover til Hellesylt, der postsekken kunne skyssast vidare nordover med robåt. I 1823 vart det i tillegg sett opp ei postrute som gjekk nordetter vestlandskysten. I Selje vart bergensposten frakta over Mannseidet til Sunnmøre. Frå Eide i Moldefjorden ved Selje vart post som skulle innover til Nordfjord, send med landpostbod gjennom Rimstaddalen og ned til robåtskyssen som venta på Bryggja. Denne rodde ”Nordfjord-ruta” enda i Utvik der den korresponderte med ruta langs Den Trondhjemske Postvegen.

Men nokre av dei viktigaste statlege funksjonane i Nordfjord var samla i Eid: Sorenskrivarkontoret låg på Løkja og militærvesenet hadde hovudsete på Nordfjordeid. Dessutan sat det ein sorenskrivar i Volda som gjerne ville ha raskare postgang. Dette var grunnen til at det i 1826 vart opna ein ny postveg over Hunvikskaret og gjennom Hjelmelandsdalen i Eid Kommune. Denne ruta korresponderte med Den trondhjemske Postvegen på Rebakken ved Breimsvatnet. Derfrå vart postsekken skyssa ut til Ryssfjæra, rodd over fjorden til Hunvik, derfrå med postsekken på ryggen over Hunvikskaret til Hundeide og vidar med robåt nord om fjorden til sorenskrivargarden på Løkja (Leikvin). Frå Løkja gjekk postsendinga nordover mot neste sorenskivar i Volda gjennom Hjelmelandsdalen over Brekka og ned til Bjørkedalen.

Vegen over Brekka er truleg einaste vegen i landet som er ein del av det offentlege vegnettet og som framleis er akkurat slik den var i 1826. Vegen er i seg sjølv eit veghistorisk minne, – ein smal veg med grusdekke som følgjer terrenget i krinklar og krokar, over bakketoppar og ned i søkk, akkurat slik vegen vart bygd og låg der frå tidleg på 1800-talet. Kor i landet kan ein køyre over ei steinhellebru bygd i 1827?! Langs den Trondhjemske postvegen kan ein sjå gamle rodesteinar og milesteinar. På grensa mellom Nordfjord og Sunnmøre står ein grensestein av gammal type. Steinen er frå 1868 og markerer grensa mellom Nordre Bergenhus Amt og Romsdals Amt. Den markerer også grensa mellom Nordfjord Fogderi og Sunnmøre Fogderi.
Milesteinane vart plassert ut med ei mil avstand.
Høgaste punkt på overgangen mellom Hjelmelandsdalen og Bjørkedalen er på 414 moh.

Denne turen starter der Bjørkedalsvatnet renn over i Vassendelva. Der er det parkeringsmogelegheiter og ein fin rasteplass.

Denne vegen, som er ein del av postvegen, går på vestsida av Midvatnet. Like før ein starter på ei slak oppstigning kjem ein til Olavskjelda. Dette er ein vannpost frå middelalderen. Kjelda har namn etter Olav den Heilage og det finst fleire slike kjelder rundt om i landet. Dei ligg gjerne i tilknytning til pilgrimsleia, gamle pilgrimsvegar.

Når ein kjem opp på høgda må ein ta avstikker ned til Olavkrossen. Ein stor steinkross, som er 4-5 meter, vart sett opp i 1914 av ungdomar frå Bjørkedalen og Kilsfjorden. Krossen vart flytta 50-100 meter austover da den vart sett oppatt og den erstatta ein gamal trekross som vart tatt av snøskred på 1700-talet. Krossen har to innskrifter: FRAM KRISTMENN og UPPATRØYST I 1914.

På høgda der steinkrossen står er det vidt utsyn både nordover og sørover. Vidare går vegen i svingar bratt ned til Nedstevatnet.

Ved Nedstevatnet skal grava til Kong Pibe av Kile være. Det vart kamp mellom Olav den Heilage og Kong Pibe. Olav sigra og Pibe fall og vart gravlagd der.

Turen går vidare på Kilsvegen til gardane på Kile. Den gamle postvegkaia låg innerst i Kilspollen og herifrå vart posten frakta med båt.
Der er skogsveg og sti vidare langs Kilspollen. Ein går forbi gamle steinmurer på Tulleplassen og turen går vidare til Mjeltevika, eit lite småbruk. Siste stykket går på bilveg til Straumshamn.

Turen er ca 6 kilometer i lett terreng.
Kart over turen ligg på Ut.no: Den Trondhjemske postvegen Bjørkedalen – Kilspollen
NYT TUREN I STILLE NATUR.

Lodalen. Spektakulær og idyllisk.

18. mars 2020 / Bodil Dybevoll / 0 kommentarer

Lodalen i Stryn kommune, innerst i Nordfjord er eit attraktivt mål for turfolk og turistar.
Dalen er idyllisk og dramatisk. Det irrgrøne Lovatnet er omkransa av høge fjell, fosser og brearmar.
To store rasulykker har prega dalen. I 1905 løsna store bergstykker i Ramnefjell og rasa ned i vatnet. Bølgene velta inn over land og sopte med seg alt. 61 mennesker mista livet i dei små grendene Nesdal og Bødal den dramatiske dagen.
Gardane vart rydda og bygd oppatt, men hausten 1936 rasa Ramnefjellet igjen. Denne gangen var raste større og hadde ei fallhøgde på 800 meter. Bølgene vaska 70 meter oppover fjellsidene og reiv med seg alt som var bygd opp. Denne haustdagen miste 74 mennesker livet i dalen.

Lodalen har ein smal og kronglete veg. Om sommaren er det mykje turisttrafikk opp dalen. Ein sykkeltur er derfor å anbefale utanom den mest trafikkerte preioden.
Frå Loen sentrum og til snuplassen ved Kjenndalsbeen er det vel 20 kilometer og med ei stigning på ca 160 høgdemeter.

Det er mange mogelegheiter for å starte sykkelturen opp dalen. Parker eventuelt bil slik at den ikkje er til hinder for fastbuande eller trafikken ellers.

Stryn kommune har vedtatt spesielle regler for området ved Breng.
Les dei her: https://stryn.kommune.no/nytt-fra-kommunen/reglar-for-breng-i-lodalen-vedtekne-av-stryn-kommunestyre.8068.aspx

Det er mange plasser å stoppe for ein rast for å nyte medbrakt mat. Der er også mange campingplasser som tilbyr kiosk og matservering. Kjenndalstova øverst i dalen er absolutt verdt eit besøk.

Kulturlandskapet ved setra Breng er eit populært fotomotiv og stoppeplass for mange turistar. Så stor er belastinga for området at Stryn kommune har vedteke spesielle regler for området.
Det er bla. forbudt med overnatting på Breng.

På det høgaste punktet, med god utsikt over Lovatnet, Nesdalen og Ramnefjell står minnestøtta over dei som mista livet i rasulykkene i dalen.
Der er også utganspunkt for stien som går til båtvraket og vidare ned til sundet.

I sommersesongen er Kjenndalstova open for turistar og der er det fint å nyte ein kopp kaffi og ei vaffel mens ein tar inn den spesielle stemninga i dalen. Ved brygga legg MS Kjenndal til med turistar som har teke båtturen over Lovatnet.

Der vegen krysser Kjenndalselva har ein fin utsikt mot Kjenndalsbreen. Vegen går vidare mot snuplassen lenger inn i dalen.

Frå snuplassen/parkeringsplassen er det fin sti eit stykke mot breen.

I Lodalen er det mange andre fine turer. Eg har blogga om nokre av dei.
Sørsida av Lodalen
Bødalssetra-Bødalsbreen
Sande-Tjugen/Haugen setra-Sandsåsen-Sande

Denne turen er fin også for barn som kan kunsten å sykle.
Ta turen før den største turistsesongen starter.
God tur!

Husevågøy

29. mai 2019 / Bodil Dybevoll / 0 kommentarer

Å ta turen til ukjende plasser er spennande og lærerikt. Ein treng ikkje reise langt før ein er i bygder som ein ikkje har besøkt før.
Å pakke bilen og legge avgårde, for overnatting eller dagstur, utvidar horisonten og ein blir betre kjent i eigen kommune og fylke.

Eg tok tidlegare i mai turen til Husevågøy. Ei perle midt i skipsleida, der Vågsfjorden ligg på nordsida av øya og Fåfjorden på sørsida.
Tek ein ferga mellom Måløy og Oldeide har ein mest sannsynleg lagt til kaia i Verpesvika på Husevågøy. Fergekaia og området rundt ser dødt og stusseleg ut, men ta turen på land og opplev små idylliske grender på begge sider av øya.
Sjølv har eg berre fått utforska nordsida av øya der Husevåg er tettstaden. Eg skal fleire turer ut på øya for å utforske Tytingvågen og Krabbestigen.

Husevågøy har ei rik historie. Ta deg tid til å lese om den på denne linken: Den spennende historien om Husevåg og Husevågøy

Det er ikkje spessielt utbygd for turister på øya, men eg opplevde ein gjestfriheit som eg aldri før har opplevd når eg har vore på mine utflukter. Invitasjon på terassen, teltplass på innmaka og tilbud om å nytte både toalett og dusj. Enkelte plasser på øya kan ein finne parkeringsmogelegheiter for bobil. Ta kontakt med bygdefolket og spør om råd.

Husevågøy har tre jamnhøge toppar. Rønelden 321 moh, Rauddalseggja 318 moh og Krabbestigheida 330 moh.

Råsa til Hovdeneset der fyret har stått. No er der ei automatisert fyrlykt.

Rønelden, eller Kletten som den blir kalla av dei fastboande, ligg 321 moh og har utsikt i alle himmelretningar. Utgangspunktet for turen er midt i bygda og er skilta. Turen er merka med raude stikker og raudmåla steiner. Til toppen er det ca 1,5 kilometer.
Rønelden var mest truleg brukt i varslingssystemet med å tenne eld på fjelltopper for å varsle fare/ufred.

Utsikt frå Rønelden mot Vågsvåg, Holvika og Måløy

Trollhola ligg på sørsida av Husevågøy. Ytre Nordfjord Turlag hadde organisert tur den dagen eg var der ute og det var ein flott gjeng på ca 35 personer, små og store, som fekk oppleve denne spennande hola.
I trollhola er det funne kulturlag med skjel og bein, trolig frå jernalderen.
Turen til Trollhola starter midt i bygda Husevåg og går første stykke i same trasse som til Kletten/Rønelden. Det står skilt ved vegskille. Frå vegskille går turen vidare til Færeldemyra. Der kan ein sjå spor etter helleristninger. Turen til Trollhola er på ca 2,6 kilometer ein veg.

Utgangspunkt for turen til Rønelden/Kletten og Trollhola. Like ved skulehuset/bygdehuset

Fiskehus og sjøboder var den første bebyggelsen på øya.

Ta ein tur til denne fredlege perla i havgapet. Eit tips er å parkere bilen i Måløy, ta sykkelen med på ferga og utforsk øya. Frå ferjekaia til vegenden i Husevåg er det ca 5 kilometer.

GOD TUR!

Tjønnane på Hildahalsen

27. november 2018 / Bodil Dybevoll / 0 kommentarer

Innvik har mykje fint turterreng. Denne turen går på skogsveg frå Hildaneset til Tjønnane. Ein tur som er knappe 7 kilometer ein veg og som har ei stigning frå 0 til ca 580 moh. Utgangspunket for turen er ved skogsvegen på Hildaneset. Der er plass for parkering til nokre få biler. Skogsvegen ligg på nordsida av Hildahalsen og utsikta til Nordfjorden, fjella og bygdene på nordsida av fjorden er flott. Bygdene ein ser er Robjørgane, Sætren, Svarstad, Faleide og Bergsida.

Når ein kjem endå lenger opp i høgda får ein flott utsikt ut fjorden. På venstre sida ser ein dei siste gardane i Innvik og deler av Utvik, Ulvedalsneset med gardane på Ulvedal og Roset på høgre sida.Frå Hildahalsen er det mange merka ruter ned til bygda. Terrenget er hylleforma og det er viktig at ein føl dei merka stiane. I siste del av innlegget har eg lagt med eit kart der dei forskjellige rutene er teikan inn og med beskrivelse av turane.

Dei første 3 kilometerane av denne turen er skogsbilveg deretter går det over til skogsveg med litt grovare underlag, men likevel enkelt å ta seg fram.Ved skogsvegenden, ca 450 moh, er der fin plass å ta ein rast før ein går over i rås den siste kilometeren. På denne turen møter ein ikkje så mange turgåarar, men absolutt eit område å anbefale fleire å utforske. Nydeleg og lett terreng innover Hildahalsen mot Tjønnane.
Tjønnane er eit naturreservat. Tek ein eit googelsøk på Tjønnane naturreservat får ein straks utvida horisonten om myr- og torvartar.Utsikt mot Stryn sentrum med Gryta og Årheimsfjellet.Frå Geitaberget (der trimposten står) går det merka sti vidare mot Drageset. Har ein mogelegheit så kan ein parkere ein bil der og ta heile turen frå Hildaneset til Drageset. Tek ein den turen passerer ein råsa som går til Høgefossen. Ein foss som ein kan gå bak om. (arkiv: Høgefossen og Langhamrestova).

Området ved Tjønnane er dominert av forskjellige myr og torvarter. Det særmerkte med Tjønnane naturreservat er at der er både strengmyr (som er knytt til innlandsklima) og terrengdekkandemyr (som krev kystklima). Les meir om naturreservatet her.November kan være ein fin månad å utforske nytt terreng på. All slags veir og årstid har sin sjarm og det kan ikkje alltid være knall blå himmel og sol. Det var ein flott opplevelse å sitje her og sjå på den speilblanke tjønna og korleis vinden kom i kraftige kast og laga mønster i vasskorpa.

Bilde med innteikna turruter og beskrivelse av turane laga av lokalkjent mann frå Innvik. Mange alternativ til fine turer i denne delen av kommunen.Turen frå Hildaneset til Tjønnane er knappe 7 kilometer ein veg.
Kart over turen ligg på Ut.no: Tjønnane på Hildahalsen

GOD TUR I NYDELEG TERRENG.

Den Trondhjemske postvegen fra Faleide til Øyebakken.

9. august 2017 / Bodil Dybevoll / 0 kommentarer

Den Trondhjemske postvegen går frå Bergen til Trondheim og er ein kulturhistorisk veg på om lag 700 kilometer.
Ved kongeleg forordning av 1786 vart det fastlagt ei postrute med postgang kvar veke mellom det som den gongen var landets to største byer Bergen og Trondheim.
Postvegen gjekk i same trase som eldre vegar, men det vart også bygd nye vegparsellar etter den tids vegbyggingsprinsipp, det franske rinsippet, med mest mogeleg rett vegar. Til Faleide kom posten i robåt frå Utvik, ein rotur på ca 1 mil.
Den Trondhjemske postvegen kom til Faleide i 1795 og dette skapte etter kvart stor aktivitet i den brattlendte grenda. Fleire handelsmenn etablerte seg der. Også eit hotell, Tendens Hotell, vart bygd på Faleide.
Frå 1867 vart postruta over land lagt ned og posten vart i hovudsak sendt med dampbåt frå Bergen til Ålesund. Den indre ruta frå Faleide til Hellesylt var i bruk til 1912.Utgangspunktet for turen er ved den tidlegare butikken og kaibyningane (fra 1863). Der er gode parkeringsmoglegheiter. Der kan til tider være ein del køyring av tømmer til tømmerkaia så parker godt ut til sida.
Turen starter med å gå opp Naustbakken og grusvegen vidare forbi gardane Midtigard, Inigard og Utigard. Ein ser gammalt verneverdig bygningsmiljø, mellom anna ved garden Utigard Faleide. Der var det postkontor, skysstasjon og tingstad.


Frå Faleide deler postvegen seg i to tarasear, den gamle bratte frå 1700-talet og ein nyare trase fra 1855. Denne turen føl den nyaste trasen.Når ein har passert gardane på Faleide kjem ein til Faleide skulemuseum. Dette vart offisielt åpna i 1998. Det vart lagt ned eit stort frivilleg arbeid i museet , samt at både kommunale og statlege midlar er nytta for å setje i stand museumet. Føremålet er at Faleide skulemuseum skal være eit offentleg museum for bevaring, dokumentasjon og formidling av Stryn kommune si felles skulehistorie.

Postvegen er tydeleg i terrenget og ikkje vanskeleg å følge. Svarstad/Faleide Vel har gjordt ein kjempe jobb med å rydde langs vegen mot Vegtun. Dei har også sett opp bord og benker. I krysset der den gamle vegen går til Sætren er det plass til mange.Da postvegen var i bruk var vedlikehaldet oppdelt i roder og fordelt mellom bøndene i distriktet. Dette var ordna slik at alle skulle ha omlag same avstand til si rode. På bilde under ser ein Navelsakerstykket, dvs det var bønder fra Navelsaker som hadde vedlikehalde på dette stykke av vegen.Postvegen krysser Panoramavegen ved Vegtun og fortset paralelt med RV 15. Etter kvart flater vegen ut og vegen går i meir myrlendt terreng. Når ein kjem til krysset skal ein halde til venstre. Vidare går postvegen på sørsida av Langesetvatnet. Her har privatpersoner og gunneigarar sett opp benker så her er det moglegheiter for å ete nista si eller berre høyre på stillheita.
Langs Den Trondhjemske postvegen fra Faleiede til Øyebakken er det lite skilting. Enkelte plasser (i kryss) kan ein sjå eit treskilt med posthornet på. Det er mange stadnamn langs denne turen som alle har ei historie. Her ved dei mørke hamrane og granfeltet heiter det
Moldbrekka. Eit stykke lenger framme heiter det Dansebakken. Der samla folk seg for å danse da krigen herja.

Området rundt Faleide og Markane er store vidder med furuskog. Det som særmerker Markaneområdet er transport av skipsmastrer etter gamlevegen til Faleide, der dei vart skipa ut. Dei største skipsmastrene kunne vera opp til 25 m lange. Det var som regel dugnad ved slik transport, 6-8 hestar med mannskap. Ved Halvkannebakken var det bratt og særleg vanskeleg å komma over med tunge og lange lass. Historia er at når dei skulle køyre dei store mastrene over denne kvasse bakketoppen so fekk dei ikkje hestane til å drage mastra over Halvkannebakken før dei hadde fått drukke ei halvkanne med brennevin. No vart vel ikkje hestane so mykje sterkare om karane drakk ei halvkanne brennevin, men det var vel heller at dei vart meir høgrøysta og slo hestane hardare som er forklaringa på at dei kom over. Det vart vel og eit pressmiddel mot den som skulle ha frakta mastra for å få hallkanna fram, for fekk dei ikkje halvkanna kom dei heller ikkje over bakken.
Litt lenger ute står også ein benk. Der heiter det Kvile. Det var ein naturleg og kjærkomen plass å få kvile etter stigningane som hadde vore på vei inn bygda.Postvegen etter den opprinnelege trasen kan mange plasser være vanskeleg eller umogeleg å finne. Nye vegar har kjeme til, hus og andre bygninger har blitt bygd, dyrka mark har «ete» seg inn på trasen, eller den er rett og slett så attgrodd at det er umogeleg å gå den.
Når ein kjem til garden Skogtun går postvegen på dyrka marka. Første stykke held ein heilt til venstre i bøkanten , passerer ei steinklopp og skråer over til høgre sida og fortset mot garden Myrhaug.

Etter å ha passert Skogtun kjem går turen gjennom beitet og gardstunet Myrhaug før den kjem inn på bygdavegen og føl den forbi Bruheim, Kroken og til krysset ved Haugen.

Turen fortset til venstre i krysset til Haugen, forbi denne flotte gardfjøsen og går ned i tunet. I svingen rett før tunet går ein til venstre og vidare til Flore sag. Denne trasen, fra Haugen til Flore og vidar til Sindre, er ikkje mykje gått men likevel grei å finne fram i.

Like før Flore sag ligg der ei bru over elva. Rund rundt sagbruket og gå unnabakken ved ein sagmodhaug.

Fra Flore Sag og ned bakkane er det ein del skog, ta deg tid så ser du spor i terrenget etter den gamle vegen.

Når ein kjem ned dei bratte bakkane etter Flore sag kjem ein inn på ein skogsveg. Postvegen går delvis i den trasen og delvis ved sida av, men er heilt attgrodd. Føl skogsvegen til bygdavegen og fortset forbi garden Sindre. Heilt fram til 1970 gjekk postvegen gjennom tunet på Sindre.
Relatert bilde Vidare føl ein grusvegen til den flotte skytebana til Hornindal og Markane skytterlag. Der svinger ein til venstre og kjem til den første av i alt tre steinbruer.Da riksveg 15 gjennom Markane vart ombygd i 1981 vart elva lagt om, og det nye elveløpet førte til brot i den Trondhjemske postvegen, mellom dei gamle historiske steinbruene i Sindreøyane. Statens vegvesen bygde ei 23 meter lang trebru over Storeelva, Teigabrua, dette vart den fjerde brua på den Trondhjemske postvegen i Sindresøyane.
Etter å ha passert Kvithellebrua føl ein den dyrka marka på venstre side og kjem snart til Teigabrua.
    Kryss riksvegen like ved buss skuret og ein er snart på brua over Storeelva.Like etter Storeelvbrua kjem ein til Nordaelvbrua.Etter dei flotte steinbruene går turen vidare på den gamle riksvegen, undergangen under noverande riksveg, og fortset til Øyebakken.
Ved Øyebakken står oppslag om fiskekort og der er mogelegheiter for å betale fiskekort.

Heile turen fra Faleide til Øyebakken er ca 10 kilometer og har ein høgdeskilnad fra 0-215-100.

Kart over turen finn ein på Ut.no: Den Trondhjemske postvegen Faleide – Øyebakken

GOD TUR PÅ DENNE KULTUR HISTORISKE TUREN.

Gamle Kvalheimsvegen på Vågsøy

4. mai 2017 / Bodil Dybevoll / 0 kommentarer

Bygda Kvalheim ligg på sørsida av Vågsøya. Bygda kan sporast langt tilbake i tid og er nevnt i kjelder så tidleg som på 1300-talet. Fiske og jordbruk var viktigaste leveveien som i dei fleste andre bygdene ved kysten. Det var vanskelege hamneforhold i Kvalheimsvika og hamna kunne stort sett brukast berre i godvær. På slutten av 1940-talet vart det bygdt ny landingsplass for Kvalheim, Storbåtjølet. Dette var stor framgang for fiskarane på Kvalheim, sjølv om også denne hamna er veldig væravhengig.
Selje kommune, som Kvalheim høyrde til da, løyvde i 1870 pengar til veg til bygda. Kvalheimarane måtte ta på seg ein stor del av kostnadane med vegbygginga, anleggsarbeidet og vedlikehaldet av vegen. Vedlikehaldet var spesielt krevjande om vinteren når det var snøveir og vegen bles att.
Denne dugnaden heldt på heilt fram til 1960-talet.
Med stadig større busser og lastebiler vart det behov for betre veg og i 1965 vart nye vegen lenger oppe i fjellsida teken i bruk.

Etter fleire år med igjengroing og utvasking av gamlevegen sette ein gjeng med eldsjeler i gong med dugnadarbeid. Med stor dugnadsinnsats fra folk i bygdene Raudeberg, Vedvik, Refvik og Kvalheim vart gamlevegen nyopna i 1998, no som trim og rekreasjonsløype.Utgangspunktet for turen er Hagen ved austsida av Refvikvatnet. Der er stor parkeringsplass, men parker ikkje framfor garasjaneportane. Starten på vegen seier seg sjølv med den flotte smijernsporten som er sett opp. Denne gamle vegen er godt vedlikeholdt med grus og den ligg fint i terrenget. Fleire plasser langs vegen og vatnet er det laga til med kvileplasser. Her er det fint å sitje og har ein niste i sekken er det berre å benke seg. Det er viktig at ein tek med seg alt søppel når ein forlet plassen.Når ein går langs den gamle vegen ser ein den nye vegen lenger oppe i fjellsida. Mange køyrer denne vegen for å kome seg til bygdene Kvalheim og Kråkenes. Vil ein besøkje Kråkenesfyr køyrer ein også over Kvalheimsfjellet.Refvikvatnet er naturreservat og dette vatnet er ein såkalla strandsjø som er oppdemt av lausmassar frå havet. Vatnet har stor verdi som trekk- og over vintringsplass for andefulg og vadefugl. Det er registrert 44 artar av våtmarksfulg i dette området.

Den gamle Kvalheimsvegen går parallelt med vatnet eit godt stykke. På bildet kan ein også så vidt skimte bygda Refvik og havet. Den høgaste toppen ein ser til venstre på bildet er Traneberget 418 moh. Ein fin tur å gå på om ein vil gå litt lenger enn den gamle vegen.Her ser ein tilbake mot Hagen, bebyggelsen øverst på Raudeberg og fjellet Vadefjellet som er 288 moh. Ved den store steinen på bildet er der trimpost. Det er laga til med i alt 5-6 kvileplasser langs vegen. Her kan både gamle og unge gå tur og gå så langt som ein har lyst og eventuelt setje seg ned og vente på dei som vil gå lenger.Den gamle vegen har lite stigning før ein kjem til Reinurda. Der starter stigninga og vegen slynger seg opp fjellsida i fleire hårnålsvingar. Arbeidet på desse svingane, som er flott oppmura, var fordelt på gardbrukarane på Kvalheim. Frå gammalt av var det tre bruk på Kvalheim, Ytre Kvalheim, Myhre og Indre Kvalheim.
Kvalheimsvingane som vi ser dei i dag stod ferdig i 1932.
Her ved Myresvingen har ein fin utsikt mot bygda Refvik, den populære badestranda Refviksanden og stor havet.Ved Refviksvingen står eit oppslag om ei nifs hending som skjedde ein stormdag i 1961. Heldigvis enda det godt.Ti år etter at kommunen løyvde pengar var vegen fra Hagen til bøgarden på Indre Kvalheim ferdig. Det er sett opp ei steinstøtte med årstalet innrissa. Denne støtta står nær bilvegen og parkeringsplass som er opparbeida. Så vil ein gå turen motsatt veg er det moglegheiter for det.

Denne turen på gamle Kvalheimsvegen er 2,3 kilometer og med ei stigning på ca 150 meter.

GOD TUR, NYT DET FLOTTE TERRENGET UT MOT HAVET!!!

Skjåstadsetra – Saurssetra – Bjørkesetra i Sledalen

16. april 2017 / Bodil Dybevoll / 0 kommentarer

Vi har utruleg mange skogsvegar rundt om i distriktet vårt og i landet ellers. Studerer ein kart kan ein finne flotte turområder for små og store som ikkje er så vanskelege å nå.

Ein slik tur er turen til Sledalen, ein sidedal til Skjåstaddalen i Ørsta kommune.
Utgangspunktet for turen er ved garden Skjåstad, på veg til Bjørke. Som ein ser av bildet er det tydeleg merka fra hovudvegen. Skogsvegen som går inn i dalen er fin å gå på og stigninga er ikkje avskrekkande. Utgangspunktet ved hovudvegen ligg på ca 50 moh og Bjørkesetra ligg på ca 350 moh.Vegen til setrane er bomveg så om ein har med noken som er dårlege til beins eller ein ikkje vil gå så er moglegheitene der for å køyre til setrane. Det er kjempefint å ta med barnevogn eller sykkel på denne turen.
Oppe i Sledalen er der dyrkningsfelt på ca 300 mål og ein fellesfjøs for sommardrift.
Mektige fjell reiser seg på begge sider av dalen. Her ser ein Jolhornet på 1409 moh som det høgaste. Her ser ein fjella som ligg mellom Skjåstaddalen og Hornindal. Gjura 1296 moh til høgre.Skjåstadsetra. Her kunne eg ikkje sjå noko av gamle setrehus, men der var det to hytter.Saurssetra. Her var det fem små gamle bygninger. Nokre var restaurerte andre ikkje. Bak setra ligg Sandeggja, 1390 moh. Til høgre bak Sandeggja, ligg Helvetsvatnet og Helvetesdalen.Bjørkesetra ligg 362 moh. På Bjørkesetra er det to sel. Like i nærheita ligg også Sledalen fellesfjøs. Skogsvegen går eit stykke forbi Bjørkesetra til enden av dyrkingsfeltet. Der i frå går det sti forbi Storkjelen og til Bakkedalsetra og Bakkedalsvatnet. Bakkedalssetra ligg i same høgde i terrenget som Bjørkesetra.
Fra Bakkedalsetra kan ein gå skogsvegen til Finnes ved Storfjorden.
Her ser ein Skjåstaddalen mot Bjørke. Turen fra Skjåstad og til Bjørkesetra er knappe 4 kilometer.

Kart på Ut.no: Skjåstadsetra – Saursetra – Bjørkesetra i Sledalen

GOD TUR!!!

Rallarveien, Bjørnfjell – Rombaksbotn.

19. januar 2017 / Bodil Dybevoll / 1 kommentar

Ein ekte rallar/slusk. Bilde lånt fra: Nordnorge.com

I likskap med Rallarvegen langs Bergensbana, går det ein anleggsveg langs Ofotbana. Denne er eldre, brattare og i dårlegare forfatning enn sin namnebror i sør. Men den er vel så full av kultur og historie.

Ofotbana er ei av Nord-Norges skjulte perler og ei av Norges kortaste togbane.
Den 42 km lange togreisa går frå fjord til høgfjell gjennom eit folketomt, vilt og dramatisk landskap på tvers av Norge og inn i Sverige. Ofotbana er særleg viktig for malm og godstransport, men det går også dagleg persontog på strekninga.
Stoppeplasser på Ofotbane: Narvik, Rombak, Katterat, Søsterbekk, Bjørnfjell og riksgrensa.

Ofotbana vart bygd på slutten av 1800-talet og går mellom Kiruna og Narvik. I 1882 vart det gjeve konsesjon på bygging av jernbane mellom Ofoten og Luleå. I 1885 fekk eit engelsk firma byggjeløyve og danna «The Swedish and Norwegian Railway Co Ltd».
For å kunne byggje ei jernbane gjennom dei svensk-norske fjella måtte ein først byggje transportvegar/anleggsvegar. Engelskmennene kom til Rombaksbotn og starta arbeidet med å byggje desse vegane. Hestetransport av verktøy, byggjematerialar og proviant var nødvendig for å holde i gang dette gigantiske jernbaneanlegget.
Engelskmennene arbeidde på anlegget i perioden 1885-1889 og bygde transportvegen, den engelske veg, fra Rombaksbotn til Nedre Hunndalen. I denne perioden vart det også bygd kai, nokre lagerhus og eit bakeri i Botn.
I 1889 gjekk det engelske firmaet konkurs og jernbanearbeidet vart lagt ned.
Sjølv om jernbanearbeidet låg nede, i perioden 1889-1898, vart vegen nytta av rallarar som leita etter sølv i fjella opp mot Katterat.
Den norske og svenske stat bestemte seg for å fullføre byggjinga av jernbaneanlegget og anleggsarbeidet vart teke opp att i 1898. Arbeidet med Ofotbana vart fullført i 1902/1903.
Rombaksbotn. Foto:Knut Hansvold/NordNorsk reiseliv

Under arbeidet med Ofotbana, voks det fram ein eigen anleggsby som fekk namnet Rombaksbotn, etter fjordarma som strekker seg austover fra Ofotfjorden og Narvik. Rombaksbotn er byen med Norges kortaste og merkelegaste byhistorie.

Rombaksbotn har aner tilbake til 1500- talet da sjøsamane holdt til her. På 1700-talet vart det utskilt jord til eit gardsbruk. Da engelskmennene kom til Botn for å starte bygginga av transportvegen var det to garder i Rombaksbotn. Ein som dreiv med gardsdrift og ein som var fiskar. Desse heldt seg til sine yrker heile tida sjølv om området rundt gardane gradvis vart omgjordt til bysamfunn.

På det meste budde det 500 mennesker i Rombaksbotn, og der var eit yrande folkeliv. Der var dampbåthamn, toll, politi, post, butikkar, frisør, brusfabrikk, hotell, skjenkestover, skomakar, skreddar, snekkar, urmakar, bakar skule, fengsel og horehus. Men kyrkje hadde dei ikkje. Totalt var det mellom 70-80 hus i byen.
Mange søkte lykka i byen og plassen virka som ein magnet på dei som ville tjene gode pengar, spessielet gjaldt dette rallarane.
Det blir hevda at uten hesten og kvinnene hadde ikkje dette jernbaneanlegget vore mogeleg. Kokkene som arbeidde på anlegget hadde harde dagar. Dei hadde ansvar for brakka og arbeidslag opptil 15 mann. Kokkene skulle lage mat, vaske brakka og kleda, skaffe brensel og vatn. Dette arbeidet skulle utførast i all slags veir og under vanskelege og primitive forhold.

Rombaksbotn og menneska som levde der vart hardt prøva av naturen sin herjingar. Det gjekk fleire steinras der det gjekk menneskeliv tapt. Bann herja byen og 7-8 hus gjekk tapt. I 1901 spredde ein hard tyfusepedemi seg med drikkevatnet, og eit ti-talls mennesker døde.

I november 1902 var Ofotbana ferdig og anleggsarbeidarane reiste til nye anlegg. Rombaksbotn blei sakte avfolka og ved utgangen av 1903 hadde dei fleste flytta. Husa som var bygde demonterte dei og tok med seg. Dei husa finst no over heile Ofoten.

RALLARVEIEN

Tenk deg ein lett vandretur i storslagen, urørt natur av fjell, dal og fosser. Legg til store doser kulturhistorie og et melodrama av ulykkeleg kjærlighet, og du har Rallarveien ved Narvik.Turen langs Rallarveien kan ein gjere på mange måter. Vi gjekk turen fra Riksgrensa. Den mest vanlege turen er å gå fra Bjørnfjell stasjon til Rombaksbotn. Det blir ein tur på ca 13 kilometer i lett terreng. Ein starter på 515 moh og går ned til fjorden.
Fra Bjørnfjell stasjon går ein i åpent fjell landskap, på venstresida av togskinnene, vestover gjennom Bjørnfjell hyttefelt.Langs heile turen er det sett opp minnesmerker og informasjon om rallaranes strev og slit, om krigshistorie og om historiske personar og hendelsar. Ta deg tid til å lese desse informasjonstavlene og få eit innblikk i det historiske i dei bratte liene fra høgfjellet og ned til fjorden. Her kan ein sjå ruinar og andre minner fra då jernbana vart bygd.Her ser ein ruinar etter ein gammal skyss stasjon. Her fekk køyrekarane bytt hestar. Det var tunge lass som skulle fraktast opp den bratte transportvegen fra Rombaksbotn.Transportvegen er sollid bygd opp med tørrmurar, mange stader med grøfter og sollide stikkrenner.Ved Norddalen endrar landskapet seg og blir no vilt og dramatisk. Jernbanelinja går på ei fjellhylle høgt oppe i Fagerlia med transportvegen/rallarvegen enda høgare oppe. Transportvegen, taubanene, kraftverket og tunnelane er storverk bygd i fjellet i anleggstida. Nordalsbrua er enda eit. Denne brua over Norddalen var eit krav fra Norske forsvarsmyndigheiter. Tanken var at brua skulle kunne sprengast og avskjære fiendar ved krig. Teikningane var ferdige i 1901 og vart konstruert i Tyskland. Etter at den vart frakta til Norge og Norddalen vart den montert på 4,5 månader. Brua er 180 meter lang og på det høgaste er det 40 meter til dalbotnen. Det første malmtoget rulla over brua i november 1902 og brua vart offisielt opna i 1903. Brua var i bruk til 1988 da jernbanelinja vart lagt om. Norddalsbrua er i dag freda.Rallarveien er fin både for gåande og dei som vil bruke sykkel. Sia det er ein tur som går fra høgfjellet til fjorden, ca 500 meter nedstigning, er dette også ein fin tur for barna. Det er tilrettelagt med benker og bålplassar langs traseen.

Det vart bygd taubane frå Hunndalen og opp den brattaste stigninga for å lette arbeidet med transport av materialer til jernbanebygginga. Det vart bygd to taubaner med ei samla lengde på ca 2,5 kilometer. Ein kan sjå tydelege ruinar i terrenget etter desse omlastningsstasjonane og bukkane etter taubana.Der rallarveien går gjennom Fagerlia kan ein sjå spor etter ras og steinsprang. Vegen er rydda, men ein må være observant når ein ferdes der. Spessielt om våren og hausten.

Rallarveien krysser jernbanesporet like ved Vokterboligen. Sommeren 2016 var Katterat stasjon stengd og det var etablert ein midlertidig plattform ved denne lagerbygningen som er eigd av jernbaneverket. Om ein vel å ta ein kortare tur på Rallarveien, er det eit alternativ å ta toget til Katterat stasjon og gå ned til fjorden der i frå.Vokterboligen som ligg 360 moh, vart bygd i 1898 som anleggsbrakke og vart seinare brukt som vokterbolig. I dag er det ei ubetjent hytte som drives av Narvik og Omegn turistforening. Hytta ligg på ein solfylt og idyllisk plass med utsikt over Rombaksfjorden og fjella rundt. Hytta leigast ut til private og overnatting må bestillast. Hytta har 12 sengeplassar, innlagt vatn, straum, dusj og badstove.

Norddalen voks fram til å bli som ein administrasjonsplass under jernbanebyggjinga. Det vart bygd fleire hus i Norddalen. Truleg budde det engelske stikningslaget her allereie fra 1883. Det var her i Norddalen jernbanekontoret låg og her henta rallarane lønna si.Ruiner etter administrasjonsbygget eller jernbanekontoret i Norddalen.

Under perioden med jernbanebyggjinga voks det fram eit lite samfunn i Hunndalen. Der var butikker, materiallager, mjølkeutsal, 2-3 kafeer og smie. I tillegg til forsamlingshus, som også blei brukt til skule, kapell og som ekstra lasarett under tyfus epedimien i 1901. Det var store avstander å ta seg fram langs transportvegen før jernbanelinja var ferdig og det vart derfor bygdt ei enkel sjukestove i Hunndalen. I alt var det eit 20-tals bygningar i Hunndalen som låg tett på kvar side av vegen. Ein kan tydeleg sjå tuftene etter sjukestova i terrenget.
Ein kryssar Hunndalselva på god bru ved Hundalsfossen.
Under ein storflom i Hundalselva i 1959 vart vegen ødelagt og mange av bruene raserte. Vegen vart reparert og på nytt tilrettelagt for turgåare på 1980-90 talet.
Ved Storbrua og Storfossen stod ei enkel koie med stein som fjerde vegg. Her hadde Konjakk-Nisse tilhold og dreiv kafè i anleggstida. Alkohol var forbode på anlegga, men Konjakk-Nisse unnslapp heile tida politiet. Mange gifteringar og lommeur vart bytt mot alkohol i denne perioden.Dei siste 3,5 kilometerane fra dalbotnen og fram til fjorden går i flatt terreng. På ein plass kan ein gå opp på ein haug og få utsikt mot fjorden. No har naturen teke tilbake Rombaksbotn og det er mykje skog langs transportvegen/rallarveien. Dette bygget er det einaste som no står i Rombaksbotn. Bygget er ein tro kopi av uthuset som vart oppført her i 1860. Ein kan også sjå kjellaren på eit bygg som har stått her tidlegare.
Under den omfattande oversvømmelsen i Rombakselva i 1959 vart det gjordt store skader på rallarveien og bruene som kryssar elvane. Elva tok også med seg mange av hustuftene som fremdeles stod i Rombaksbotn.Om sommaren er det moglegheiter for å få båttransport frå Rombaksbot til Sildvik og buss til Narvik. Ein finn informasjon om returskyss på visitnarvik.com.
Eit anna alternativ er å gå dei 6 kilometera tilbake til Katterat stasjon og ta toget tilbake til Narvik. Sjekk togtider.
Kvar sommer arrangeres det turmarsj fra Bjørnfjell til Rombaksbotn. Svarta Bjørn marsjen er ein folkefest og ein hyllest til ei ung kvinne som jobba som anleggskokke for rallarane under bygginga av Ofotbana.
I spektaktulære omgjevnader finn ein historiske minner samtidig som verdens mest moderne tog ruller på jernbanesporet. Malmtoga går heile døgnet, heile året. Over 1 milliard tonn jernmalm er transportert på Ofotbana så langt. «BOWLING»: Datidens «bowling» ? kjeglespill ? foregikk i en lang hall nede ved elva. Også den er på plass. Bilde av modellen fra Rombaksbotn, laga av Per Henrik Mørk. (foto lånt fra Nordlys)

No har naturen teke tilbake Rombaksbotn, men historia om byen blir tatt vare på. Per Henrik Mørk og Vera Steine har dreve dektektivarbeid og laga modell over anleggsbyen, eit prosjekt som dei brukte 3,5 år på. Modellen over anleggsbyen kan sjåast på venterommet på Narvik togstasjon. Nye modeller er under arbeid. Denne gangen er det bygningane i Hundalen som skal rekonstruerast. Den modellen er plassert på Katterat stasjon og kan sjåast etter avtale.

Kart over turen fra Svenskegrensa til Rombaksbotn finn ein på ut.no: Rallarvegen på tvers av Norge

GOD TUR I SPENNANDE TERRENG!!

Bruasetra – Storesetra – Hjortedalsetra, Hornindal

14. desember 2016 / Bodil Dybevoll / 0 kommentarer

I Hornindal kommune er det 21 setrar som det framleis står bygningar på. Tre av desse setrane ligg i Grendadalen. Grendadalen er ein vid og flat dal som går fra Hjellbakkane og Engebø mot fjella som grensar til Møre. Der er mange turer som er lett tilgjengelege i fjella som omkranser Grendadalen. Nokre av dei er skilta.
Det har vore store forandringar i dalen dei siste åra, og dette gjer at det er eit populært område å ferdast i både sommer og vinter.
Hornindal Skisenter med alle sine fasiliteter er eit nytt tilskudd av skianlegg i distriktet. Ny veg og stor parkeringsplass er på plass og gjer det enkelt å ta turen til Grendadalen til alle årstider. Grusvegen fra parkeringsplassen og rundt setrane blir nytta som skiløyper om vinteren. Parkeringsavgift og vegavgift betaler ein sjølvsagt der det blir krevd.

På bildet under ser ein alle dei tre setrane med fjella og dalane bak. Fra venstre ser ein ein Nabben,1058 moh., vidare Lisjedalen med Lisjedalskaret bak. Ytre Aksla,964 moh., framfor der. Vidare Blåbredalen med Blåbreen bak, Indre Aksla, 1212 moh., og Hjortedalen med Tussa bak, 1377 moh.Denne turen rundt Grendadalen går på fin grusveg og er ei runde på ca 6 kilometer. Her er det stille og roleg natur. Terrenget er relativt flatt så her ein er det fint med barnevogn, sykkel, rullestol og rullator. For dei minste er det mykje å oppdage i grøftekanten. Denne gjengen, som eg trefte på ein fin haustdag ,studerte ein frosk som var på glattisen. Spennande for små og store.

Den første setra ein kjem til er Bruasetra, 400 moh. Detter er setra til gardane på Gausemel, Fannemel, Hjellbakk og Haugen. Setra er godt vedlikehaden og dei små sela ligg på rekk og rad.
I 1930 var det ca 54 kyr på setra og det var ein stor jobb for gjetarane å gjete buskapen. Gjetarjobben vart utført etter liste, nøye utrekna med gjetardager, etter kor mange kyr kvart av bruka hadde.
Det var slutt på setringa på Bruasetra tidleg på 1960 talet.Etter å ha passert Bruasetra går vegen vidare med slak stigning. Ein passerer skilt som viser råsa til Høgenibba, 1191 moh. I vegkryss tek ein til høgre for å gå setrerunden. Vegen som går rett fram går i Lisjedalen. Dette er ein anleggsveg som vart bygd da Tussa kraftverk bygde tunnelsystem for å leie vatn, hovudsakeleg fra Hornindal, over til Tyssevatnet. I Lisjedalen har Tussa kraft eit av sine tunnelinntak. Fra krysset og opp i botnen på Lisjedalen er det ca 3,5 km.Når ein fortset setrerunden passerer ein Lisjedalselva. Der er det bru med høge rekkverk. Dette fordi grusvegen rundt setrane blir brukt som skiløyper om vinteren.Storesetra, 440 moh, er setra til gardane på Lødemel. Det tok slutt med setring tidleg på 60-talet. Ved vegen på Storesetra har Hornindal i.l ein av sine fjelltrimposter. Denne trimposten ligg ute berre om vinteren.
Ultrafjelløpet Hornindal Rundt har ein av kontrollpostane på Storesetra.Godt vedlikehaldne sel og fjøsar ser ein på alle dei tre setrane i dalen. Hyttene som er sett opp i utkantane av setrevollane glir fint inn i terrenget. Mellom Storesetra og Hjortedalsetra er vegen flat og fin. Desse to setrane ligg omlag på same høgde i terrenget.På veg opp fra parkeringsplassen ved skisenteret ser ein bort til Hjortedalsetra på andre sida av dalen. På bildet ser ein og tydeleg vegen som går til botnen av Hjortedalen, ca 840 moh. Fra Hjortedalsetra til botnen av Hjortedalen er det vel 2 kilometer.Hjortedalsetra, 450 moh,høyrer til gardane Kroken, Engene, Espe, Dobakk og Rygg. Hjortedalsetra er, til liks med dei andre setrane i dalen, ei stor seter. Setrekviene vart slått og høyet vart oppbevart i setreladene for heimkøyring på skaresnø om vinteren, eller dei frakta tørrhøyet heim om sommaren. På det meste var det 10 budeier på Hjortedalsetra. Det var slutt på setringa sist på 60-talet.Fra Hjortedalsetra går denne turen på grusvegen mot Engebø før den går over i løypetraseen. Løypetraseen krysser elva Hjortedøla og etter brua føl ein lysløpetraseen mot skisenteret. Går ein denne turen med vogn må ein ta av til høgre på grusveg like før Hjortedalsetra. Ved Gamlesetra, (uten bygninger) ser ein skilt som viser der løypetraseen går mot Hornindalsetra. Her går det turløyper om vinteren. Etter at eg gjekk turen har det blitt bygt bru over elva. Den skal være godt dimensjonert og det vart uttalt da brua var ferdig: «No toler bru den største trakkemaskina og ti elefanter».
Siste stykket mot parkeringsplassen/skisenteret går i lysløypa, i utkanten av dyrkamarka.

Kilde til fakta informasjon om setrane: Setrane i Hornindal av Kjell Råd.

Kart over turen ligg på Ut.no: Bruasetra – Storesetra – Hjortedalsetra, Hornindal

GOD TUR!

Brenndalen

29. november 2016 / Bodil Dybevoll / 3 kommentarer

Brenndalen er ein såkalla hengande sidedal med bratte fjellsider. Dalen gjev ei strek naturoppleving av bre, fjell, elver og fosser. Når ein går turen får ein oppleve mektig og fasinerande terreng, stilleheit og nærheit til naturen.

Brenndalen går paralelt med den meir kjente Briksdalen.

Utgangspunktet er ved Åbrekk Gard og det er tilrettelagt for parkering ved Fv 724 som går gjennom den vakre Oldedalen.

Åbrekk Gard tilbyr både overnatting, servering, catering og skreddersydde aktiviteter. Alt dette i og ved bygningar som er nyrestaurert til moderne fasiliteter.
Når ein har parkert på den opparbeida parkeringsplassen og betalt parkeringsavgifta går turen på grusvegen til gardstunet og vidare forbi låven. Turen til Brenndalen er skilta som ein kan sjå på bilda. Etter å ha passert låven kjem ein inn på skogsvegen. I første krysset skal ein ta til høgre. Skogsvegen er fin, men til tider litt bratt. Det går likevel fint å ta med sportsvogn til setra.
  Etter få høgdemeter får ein flott utsikt over gardane som ligg nede i dalbotnen og alle fjella som omkranser dalen. Denne turen gjekk eg tidleg i oktober og den første snøen låg som melisdryss på dei høgaste toppane. Lengst inn i dalen var det frost på bakken. Likevel ein flott tur. Alle årstider har sin sjarm og fotomotiva står i kø.
Da eg gjekk gjennom gardstunet på Åbrekk såg eg at hjortejegerane gjorde seg klar for å reise på jakt. Eg tok kontakt med dei og fekk tommel opp for å gå turen sjølv om dei skulle jakte i same området. Dei var vant til turgåere og tok hensyn til dei.
Åbrekk setra ligg opp på høgda,ca 250 moh, ved inngangen til Brenndalen. Det er eit sel på setra. Her i frå har ein flott utsikt mot Oldedalen, inn Brenndalen og til Brenndalsbreen. Skogsvegen sluttar på setra, vidare inn dalen er det likevel god turveg. Underlaget blir meir ujamnt og går etterkvart over til rås, men tydeleg å følge.Med dei høge fjella ruvande på tre kanter blir det lite sol så seint på hausten. Men det er ei eiga ro og stillheit i dalen på denne årstida. Det er fin sti/traktorveg å gå på innover dalen. Om ein vil ta ein rundtur er der også rås på nordsida av elva Brenna ned til Åberg. Denne turen er også fin å ta om ein vil bruke terrengsykkel. Råsa går på høgre sida av elva Brenna. Elva er veldig breid når ein kjem lengst inn i dalen. Om det ikkje er for mykje vatn i den er det fint å gå uti og følge elva eit stykke mot botnen av dalen. Når ein ser framatt dalen ser ein rett på Flatefjellet (ca 1400 moh) med Flatebreen og Melkevollfossen til venstre. Høgalmenbreen til høgre.Hjortejegarane og jagarane gav tommelen opp for turgåeren som ville utforske dalen. Dei fekk fangsten sin og eg fekk ein flott tur og eit positivt møte med jegere.