År: 2015 (Side 1 av 3)

Vikasetra og Randasaga

28. november 2015 / Bodil Dybevoll / 1 kommentar

Turen til Vikasetra og Randasaga starter i Holmøyvika. Like ved Vikaelva og Hjelle snikkerverksted er der høve til å parkere på begge sider av Rv 15. Første stykke av turen går på skogsveg. Fint og mjukt underlag. Eit lite skilt som viser at ein er på rett veg.
Første stykke går på skogsveg.
Ein går skogsvegen eit stykke til den deler seg. Ein held til venstre og kjem snart til ei bru som går over Vikaelva. Ein fortset på skogsvegen, men skal etterkvart over i rås på høgre side. Det er tydeleg spor og eit skilt som viser der ein skal ta av fra skogsvegen.
Ei av mange bruer over Vikaelva.
Tydeleg rås ut av skogsvegen og eit lite skilt.

Kraftverk i Vikaelva vart bygd i ca 1947 og gjekk fram til ca år 2000.

Råsa er tydeleg og stillheita er komplett når ein går opp Sagedalen. Kun naturen sine eigne lyder. Når ein går opp Brautaen, ei lang strak stigning på råsa, høyrer ein Vikaelva som durer langt der nede.
  Nydeleg rås opp Brautaen.Når ein er komt opp på Brauta ser ein Styggholsfossen.
Råsa fortset over eit litt vått parti, men det går greit å kome fram. Etterkvart kjem ein innpå skogsvegen. Ein føl den til ein er ved den nye brua over Vikaelva, Sagedalsbrua. Eit fint stykke arbeid som vart utført på dugnad sist sommer. Går ein turen ein varm sommardag er her muligheiter til å avkjøle seg i den fine kulpen nedanfor brua.
  Etter brua kan råsa enkelte plasser være vanskeleg å sjå, men følg med i terrenget så ser ein spor etter kor det er naturleg å gå. Eg kom fram på fint opplagde steiner i trappetrinn, og da var det ikkje vanskeleg å skjønne at eg var på rett veg. Og snart ser ein Vikasetra i himmelsjå.
Kven har vore sherpa her?Vikasetra i himmelsjå.
Vikasetra høyrer til gardane i Holmøyvika, Vikøyane og Skåpavika. Den store fjøsen er fellesfjøs til fire bruk . Fjøsen som står åleine høyrer til Skåpavika. Der er eit sel/hytte på setra.

RANDASAGA. Randasaga- forstørra «Randasaga første halvdel av 1900» Magne V. Kristiansen 2000. Måla i samarbeid med Magne Rosenlid.

Går ein vidare rett sørover fra den store fjøsen på Vikasetra, kan ein følge ei rås eit godt stykke mot Randasaga. Murane etter saga ligg ved elva. Der er ikkje tydeleg rås heilt fram om ein kjem fra Vikasetra, men følg råsa til ein kjem til ei stor myr, drei da austover mot elva.
Eg gjekk for langt og for høgt i forhold til Randasaga men kom fram på brukara der Randabrua gjekk over Vikaelva. Artig å sjå det og.
Eit av brukara der Randabrua kryssa Vikaelva.
Eg gjekk over elva ved desse brukara og langs med elva til eg kom nedatt til murane etter saga.

Randasaga var ei oppgangsag og var i bruk fram til 1915. Det var to bruk på Rand og to bruk på Tvinnereim som hadde eigarskap i saga. Dei hadde skogteigar i Randaskogen, på nordsida av Holmøyskaret, ned mot Holmøyane. Tømmeret vart saga og frakta gjennom Holmøyskaret til Rand og Tvinnereim. Når dei skulle ha tømmeret til Rand gjekk vegen fra Holmøyskaret ut Fagredalen til Randastøylen og vidare til Rand.
Når tømmeret skulle fraktast til Tvinnereim, var det eit vegdele ca 200 meter etter skaret, der gjekk vegen til Tvinnereim på venstre sida av Høgefjellet, ned Klebersdalen og til Tvinnereim.
Vegen gjennom Holmøyskaret heiter Randavegen.

Saga stod fram til ca 1930. No er det berre murane og litt av tømmerstokkane som er syneleg.

På 1870-talet var det eit voldsomt styggeveir, og mykje skog i Randaskogen bles ned. Tømmeret vart saga og frakta til Randabygda. Av dette tømmeret vart det sett opp to hus. Eit av det er det gamle skulehuset på Skrede.
Det gamle skulehuset på Skrede. P1130394 Slik ser murane av Randasaga ut no. Godt storflaumen ikkje har nådd murane.
Også litt av tømmeret i bygningen viser enno.
Turen til Randasaga kan ein også ta uten å gå om Vikasetra. Når ein er ved Sagedalsbrua fortset ein på venstre sida av elva. Ein går ca ein kilometer på skogsvegen og dreier mot elva. Det er ikkje så enkelt å sjå murane når ein kjem den veien, men går ein langs med elva finn ein dei.

Ein kan også gå skogsbilvegen fra Nybø i Markane og til Randasaga. Da føl ein skogsbilvegen heilt til lunneplassen, vidare ned Kupa og fortsetje vidare på traktorskogsvegen langs med elva.
Turen fra Nybø kan ein lese meir om her: Skogsvegen i Randaskogen.

Turen ligg på Ut.no: Vikasetra og Randasaga

Sjå andre måleri av Magne V. Kristiansen: adfontes.no og www.facebook.com/adfonteskunst.

GOD TUR!!

Holmøyane / Sudstranda

5. november 2015 / Bodil Dybevoll / 0 kommentarer

Holmøyane er ei av bygdene som ligg stille og fredeleg ved Hornindalsvatnet, Nord Europas djupaste innsjø. Det er bygda som dei fleste berre susar gjennom, på veg austover eller vestover.Skåpavika, på kommunegrensa mellom Eid og Hornindal
Bygda blir også kalla Sudstranda, og da er det rekna heilt fra Skåpavika til Skrede. Denne bygda, og dei 60 innbyggjarane som bur her, har mykje å by på og vise fram om ein tek seg tid til å stoppe opp litt.

Tidlegare i haust var det ein reportasje i lokalavisa om Holmøyane og den nye bygdavegen som dei har bygd på dugnad.
Eg vart imponert og nyskjerrig så eg tok turen for å utforske. Fann ut at eg skulle sjå meir av bygda når eg først var der, og det vart både ein, to og tre turer til Holmøyane.
Utgangspunktet for turen.
Turen min starta der den gamle riksvegen tek av fra den nye riksvegen, lengst aust. Ein er da i Holmøyvika. Her ved denne garasjen er det god plass og parkere bilen. Men pass på at den ikkje står i vegen for anna ferdsel. Så da er det berre å ta beina fatt. Utforske.

Noke av det første ein ser når ein starter på turen i Holmøyvika er bygda på andre sida av vatnet, Otterdal. Ein ser også over til Skjerneset, Kjøsahalsen og garden Hatlelid. Og så ruver Ytrehornsnakken og Gløvrefjellet lenger bak.

Ein kjem fort i mimre modus når ein går på gamle vegar der ein tidlegare sneik seg rundt svingane med bil. No er det ikkje mykje trafikk på denne vegen, men den er fin som gang og sykkelveg for dei mjuke trafikkantane i bygda.Når ein kjem litt lenger fram ser ein tydeleg at det er aktivitet og utvikling i bygda. Og at her er aktivitet kan ein godt forstå. For Holmøyane er nesten «verdens navle» og ligg veldig sentralt til med pendleravstand både til kommunesenteret i Eid, Hornindal,Stryn , Volda og Ørsta.  Boligfeltet Høgda er opparbeida med infastruktur til totalt 9 tomter. Fire av dei er selde og eit hus er allereide komt opp.
Høgda boligfelt.
Turen min gjekk ned veien til høgre og etterkvart kom eg ned til eit hyttefelt. Følg vegen vidare , forbi krysset der vegen går ned i Leirvika.
Leirvika, ein idyllisk plett ved vatnet.
Det nye hyttefeltet, Nesjane, ligg usjenert og stille til med flott utsikt over vatnet. Ikkje ein lyd var å høyre fra hovudvegen. Der er mange store fine hytter å sjå. Etter å ha snakka med kjentfolk fekk eg vite at der fremdeles er ledige tomter. Holmøyane med fiske, bade og turmuligheiter må være eit eldorado for dei som søkjer friluftsliv.
Gå vegen heilt til endes i hyttefeltet og vidare i skogen heilt til ein kjem ytters på neset. Da har ein dei fine holmane rett fram for seg.Turen gjekk vidare gjennom skogen og over til Storevika. Enda ein idyllisk plass med utsikt over vatnet og fin kveldssol.
   P1130441 Storevika
Like utanfor Storevika ligg Landholmen. Der har familien Holmøy, som eig Holmøy Arbeidsskule, familiegravplass. Det var Ola Hansson Holmøy som i 1904 fekk løyve av Kongen til å leggje familiegravplassen på den vesle holmen. Dette er ein nydeleg plass å stede sine kjære til den siste kvile.
Holmøy Arbeidsskule vart skipa i 1858 og det var den første arbeids- og snikkarskulen i sitt slag i landet. Kvar sommar, dei siste sju åra, har det vore kunstutsilling i lokala til arbeidsskulen.
Der er også internat,som er delvis utleigd om sommaren, i same tunet som arbeidsskulen stå.
Dugnadsånda lever også i Holmøyane.I denne velse bygda har dei grendalag, idrettslag og skytterlag. Von cup vart i mange år arrangert på fotballbana i Holmøyane. Dette var ei stor fotballturnering for hobbylag fra nabobygdene. Det vart kjempa om den gjeve pokalen både i kvinneklassen og herreklassen.Grendahuset Vonlund med idrettsbane/fotballbane mot Hornindalsvatnet.
Det siste dugnadsprosjektet dei har hatt føre seg er blant anna den nye bygdavegen, som går fra boligfeltet Høgda og til Gjeilefjæra. Den vart offisielt åpna 3 oktober med snorklipping av ordfører Alfred BjørloGjeilefjæra er ein fin plass ved vatnet som blir brukt til badeplass og sosial møteplass når årstida og veiret tillet det.
No når den nye bygdavegen er bygdt, kan ein kome seg fra Holmøyvika, Høgda boligfelt og Storevika og til Gjeilefjæra utan å gå på den sterkt traffikerte riksvegen. Bygdavegen går vidare fra Gjeilefjæra forbi fabrikken og langs vatnet heilt ut til Arbeidsskulen. Kanskje med tida heilt til grendahuset Vonlund.Her ser ein bygdavegen som kjem ned bakken fra vegen som går til Storevika.
Denne rundtur snur her i Gjeilefjæra og går tilbake opp bakken og til bilvegen som går til Storevika. Der tek ein til høgre og går mot hovudvegen. Rett før hovudvegen kan ein ta inn på ei rås gjennom skogen, gå forbi tre hytter, og kome igjen på den gamle riksvegen. Da slepp ein å gå langs hovudvegen. Når ein da er komt på den gamle riksvegen igjen, går ein den tilbake til bilen.
Også i Storevika er der hyttetomter for sal..
  Skilt ved gamle riksvegen fortel om eit aktiv bygdelag.
På tilbaketuren ser ein på høgre sida det nye industriområdet i bygda. Der har det allereide etablert seg ei bedrift med hovudkontor. I Holmøyane er de også to fabrikker om har 3-4 arbeidsplasser.
    Bilder fra arbeidsplasser i bygda.
Denne rundturen i Holmøyane er ca 4,5 kilometer og er enkel å gå. Vær nyskjerrig og utforsk nabobygdene.

Kart over turen finn ein på ut.no: Holmøyane/ Sudstranda

GOD TUR!!

Visnesrunden

12. oktober 2015 / Bodil Dybevoll / 2 kommentarer

Visnesrunden er ein sentrumsnær flott skogstur der ein også får med seg kulturhistorie på turen. Runden går på skogsveg og rås og er godt merka.
Turen eg beskriv her starta og slutter ved YX- stasjonen i Stryn. Der er det parkeringsmuligheiter og ein kjem seg enkelt tilbake til der bilen står.
Første stykket går på asfalt inn den idylliske Bruagrenda. Dette er ein stille plass nær sentrum, mellom dei to bruene som går over Styneelva.Like før ein kjem til gamlebrua tek ein til høgre opp Torinabakken og vidare innover mot Årheim.f
  Torinabakkjen
Etter kvart kjem ein til der skogsvegen starter. Skogsvegen går i jamn stigning til ein er på toppen ca 340 m.o.h.

Første del av runden har ein utsikt tilbake til sentrumbebyggelsen og gamlebrua. Etterkvart som ein kjem lenger opp i skogen blir det lite med utsikt. Her som mange andre plasser veks det til og utsikta blir vekk.
Underlaget på skogsvegen er flott å gå på. Langs ruta er det nokre skilt, både med stadnamn og som vegvisarar. Eg kjenner ikkje bakgrunnen for stadnamna og har ikkje funne informasjon om dei.

Ein kjem til ein hammar som har overheng. Der heiter det Skuten. Her er det laga til med benker og bålplass. Sitjeunderlag, stearinlys og ved er lagt inn i berget. Her er det muligheiter for å kose seg både dag og natt.  Skuten.

Visnes ligg på skuggesida og denne haustdagen sleit sola med å finne fram i den tette skogen. Men ein ser den er der og etterkvart blir det litt lysare i skogen.
  Simalamyrane
Når ein er komt forbi det høgaste punktet kjem ein etter kvart til råsa som går til Årheimsetra. Som ein ser på bildet er der skilt som viser kor ein skal ta av om ein heller vil gå til setra.
Skilt som viser veg til Årheimsetra.
Skiltet som viser veg til Saurdalen står der som skogsvegen slutter og ein skal gå over til rås. Ei nydeleg rås som er god å gå på og som er tydeleg. Å bevege seg i ulendt terreng er godt for kroppen. Det stimulerer muskalaturen på ein naturleg måte.Før ein går over i råsa er ein tur heilt ut på kanten ved masta verdt eit besøk. Da får ein fin utsikt ut fjorden, mot Bergsida og Faleide. P1120746 Utsikt fra der skogsvegen slutter, heilt nede på kanten.
  Stien vidare fra skogsvegen er heilt konge å gå i.
  Staveneset 210 m.o.h.
Som skiltet viser så er det 1,6 kilometer til Visnes. Her på Stavneset er det store mektige steinblokker. Detter kan være artig å utforske både for store og små.

Råsa er godt trakka og det er ikkje mulig å gå feil. Her i Stavneskleiva er det litt bratt, men det er laga til med tau slik at ein har noke å halde seg i. Dette er spessielt godt når ein skal gå unnabakke og når det er sleipt og glatt.  Stavneskleiva.
  Staveneshola.
Langs denne runden er det fleire trimposter. Der er ein ved Monstrippen, halvvegs mellom skogsvegenden og Stavneset, og der er ein ved Stavneshola.
  Sola skin på Bergsida.Jensvegen, er etter det eg har blitt fortalt, fra gammalt av råsa fra Visnes til Årheimsetra. Grinda er kjempefint og gammal. Skikkeleg handarbeid.
  Hengslene på denne grinda er spesielle.
Her ved skyttergravene kontrollerte tyskarane innfarten til Stryn både på fjorden, på vegen og i lufta. Dei hadde stillingar både for kanoner og maskingevær. Skyttargravene vart aldri brukt i krigshandlinger.

  Tydelege spor i trerrenget fra krigsåra.
  Benk for ein kvil og tavle som fortel historia.
Ved Storeledholten er det laga til med ein kvileplass og satt opp ei tavle som fortel om spora i terrenget fra krigsåra.
  Storledholten, der er tillaga med benk og tavle.
Rett etter Storledholten kjem ein til parkeringsplassen som ein nytter om ein går denne turen motsatt veg og starter fra Strandavegen. Runden eg har gått går heilt til YX-stasjonen igjen. Da går ein ned gjennom bustadfeltet. I krysset Kipervegen/Strandavegen kan ein ta snarvegen rett unnabakken. Da kjem ein til Bjørkevegen. Følg den til Seljevegen og vidare ned til utgangspunktet på YX-stasjonen.
  Ut av skogen og til sivilisasjonen på Visnes.

Turen ligg også på Ut.no: Visnesrunden

Skjerneset

7. oktober 2015 / Bodil Dybevoll / 0 kommentarer

Skjerneset ligg ytterst på Kjøsahalsen. Ein idyllisk plass som er enkel å nå både for små og store, gamle og unge. Den gamle vegen rundt Kjøsahammaren har vore ein flott turveg i mange år. I dei siste åra har det kjeme ein del steinblokker ned i vegen i den nordlegaste delen. Det er derfor ikkje enkelt å kome seg fram fra Honrnindalssida. Det er høge og bratte hammarar så ved store nedbørsmengder må ein vise ekstra stor forsiktigheit når ein går der.

Denne runden som eg har gått eit par ganger no i haust, starter ved hyttefeltet i Kjøs og ender opp ved sagbruket i Kongsvik. Om ein ikkej vil gå same vegen tilbake, er det litt logistikk for å ha bil når ein kjem innatt til Kongsvik.

Dette er ein tur på ca 5 kilometer.

Følg den Tronhjemske postvegen til det høgaste punktet på Kjøsahalsen. Der har Hornindal i.l trimpost. Her er også første post på løypa til norges tøffaste fjelløp, Hornindal Rundt
  Parker ved hyttefeltet i Kjøs.
Turen går i slakt og fint terreng på mjukt underlag. Ein merker nesten ikkje stigninga når ein går mot Kjøsahalsen som ligg på ca 200 moh.

  Den Tronhjemske postvegen er utruleg fin å gå på. Fra eit parti etter hyttefeltet.
Etter at ein har passert hyttefeltet kjem ein til ei lysning i skogen. Der går postvegen like ovanfor innmarka til garden Kjøs, og ein har fin utsikt til Hornindalsvatnet og Bjørnaholmen.
Trimposten til Hornindal il på Kjøsahalsen.
Like før ein er komt til toppen på Kjøsahalsen skal ein halde til venstre på ei rås/skogsveg. Den er ikkje merka, men tydeleg i terrenget. Ein går vidare i slakt skogsterreng nordvest over. Litt stigning før ein er på det høgaste punktet. Det er mykje stor furuskog, så utsikten er ikkje den beste, men enkelte glimt får ein av Grodås sentrum og bygda Otterdal.

  Nydelege haustfarger , Otterdal i det fjerne.
Etter å ha gått i rås eit stykke kjem ein ut på ein skogsveg. Der held ein til venstre og går ca 200 meter unnabakkjen før ein skal ta til høgre og ut i ei rås. Eg sette opp ein lang staur som viser der som ein skal ta av fra skogsvegen.
  Ved den lange stauren tek ein til høgre ut på rås igjen.
  Enkelte gamle merkinger i skogen.
Råsa slynger seg mellom store furulegger og ein kjem etter kvart til den gamle vegen som gjekk rundt Kjøsahammaren. Ta siste stykket i rås heilt ned til vatnet og nyt stillheita. Der kan ein finne ly for vinden fra dei fleste kanter. Er det sommer og temperaturen tillet det er der flotte forhold for bading. Eit alternativ er å ta med piknikkorga og nyte kveldsmaten ytters på neset.Den gamle vegen rundt Kjøsahammaren er stille og roleg. Senk skuldrane og ta deg tid til å spasere ein tur på nord sida også. Gå så langt som ein føler for. Det bratte partiet kan være ustabilt ved store nedbørsmengder og om våren når det er isfall.
  Fine stabbesteiner står der og vitner om ei faren tid.
  Otterdal i det fjerne.
  Steinblokker ligg i vegen på nordsida.
Hornindal i.l har også trimbok på Skjerneset. På den fine benken er det fint å sitje å filosofere og nyte stillheita.
Hornindal il har trimpost på Skjerneset
Den gamle vegen rundt Kjøsahammaren egner seg godt både for å spasere på, bruke sykkel, trille barnevogn, rullestol eller ta med rullatoren.
Stille og fredelegUtsikt fra Kongsvik over Hornindalsvatnet og litt av den gamle vegen som går rundt Kjøsahammaren.

Kart over turen finn ein på ut.no: Skjerneset

PRØV TUREN , NYT NATUREN!!

Sankta Synneva-hornet

20. september 2015 / Bodil Dybevoll / 0 kommentarer

Sankt Synneva-hornet er Vågsøy høgaste fjell. Med sine 689 m.o.h byr den på ein storslagen utsikt i alle himmelretningar. Turen til toppen er knappe 4 kilometer og det er ei stigning på ca 550 meter fra Almenningsfjellet.

Sankt Synneva-hornet kan nåast fra fleire kanter, eg vil skrive om alternativet fra Almenningsfjellet.

Like før krysset til Sør-pollen/Selje på Almenningsfjellet er der ein parkeringsplass. Parker der, og gå over til andre sida av riksvegen. Følg traktorvegen inn Austadalen. Ein går forbi eit lite nedlagt gardsbruk og kjem etterkvart til vassverket innerst ved vegenden.
Ved vassverket tek ein til venstre opp bakken. Råsa er merka med raude trestikker. Ein går mot granfeltet og finn etterkvart ei fin rås.Bilde: Ytre Nordfjord Turlag  har delvis skilta råsa.
   Råsa går inn i granfeltet.
Ein kjem fram på ei flott tilrettelagt gamle steintrapp i eit av dei bratte partia. Dette vitner om at det er ein gammal veg som vart brukt til seter.
Turen går i variert terreng. Tildels mykje myr. For å vinne høgdemeter må ein opp, inn i mellom flater terrenget ut og ein får kvile muskelaturen litt.

Etterkvart som ein vinn høgde så kjem også utsikta. Ein går forbi små tjern og vatn som gir liv i landskapet.  Eldeviksetra ligg på 289 m.o.h og ligg der fint i terrenget med utsikt over vatnet.

Den dagen vi gjekk turen var det veldig vått og råsa bar tydeleg preg av mykje nedbør. Da er det godt at det på dei vanskelegaste plassane er tilrettelagt med stegtrinn så ein lett kan forsere glatte bergknauser.
Når ein kjem opp i Skogadalen ser ein fasinerande steinsel og fjøser. Dei er godt bevart og vedlikehaldne. Imponerande byggverk. Bak denne setra er det også oppmura rås/veg vidare. Det er arbeid som vart gjordt for å lette tilkomsten til fjellet for folk å fe i tidlegare tider. No er det skjerpaer fra Nepal som tilrettelegg stier/vegar i ulent terreng for oss.
P1110971 Seter i Skogadalen. Flotte stein sel og fjøser.
Frå Skogadalen er turen lettgått og råsa er vardet vidare til toppen. Da var målet nådd. Sankt Synneva-hornet, høgaste toppen i Vågsøy kommune.Utsikt fra toppen og inn Nordfjorden. Midt i bildet Hamnneset, Eidsfjorden til venstre og Isefjorden til høgre.Utsikt fra toppen mot Fåfjorden, Oldeide, Gangsøya, Grindøya og Husevågøy. Utsikt fra toppen mot Rugsundøy og Hornelen.Utsikt fra toppen mot Barmøya, Selje og Vetrhus.Utsikt fra toppen mot Silda og Stadtlandet med Ytre Fure i strandsona.

Denne dagen var prega av skiftande veir. Skodda låg tidvis lavt og tjukk. Da vi var på toppen kom sola gjennom ei lita stund og vi fekk tatt nokre bilder av utsikta. Men ein skulle ikkje snu seg lenge fekk før motivet var innlulla i skodda igjen.

Turen til Sankt Synneva-hornet er ein fin tur som kan gjerast unna som ein treningstur eller ein kan bruke nesten heile dagen. Har høyrt rykte om at noken har vore på toppen snart 500 ganger. Slik er det gjerne, har ein funne «sin topp», så blir det på den toppen ein går sjølv om det er mange topper ein kunne ha utforska og besøkt i nærområdet.

Kart over turen finn du her: Sankt Synneva-hornet.

Turen er fin, utsikten fantastisk. Prøv den du også!!

Over Kviven. Fra Kalvatn til Hornindal

16. september 2015 / Bodil Dybevoll / 0 kommentarer

Over Kviven har folk vandra i hundrevis av år. Folk fra Austefjorden og Hondalen nytta råsa gjennom Kvivsskardet når dei skulle besøkje kvarandre til arbeid eller fest. Alt i 1760 vart dette sambandet skildra som det kortaste vegen frå Sunnmøre til Sogn.
Mange har kjempa for utbetring av denne traseen. Den første søknaden om støtte til veg over Kviven er fra 1877. Søknaden vart avslått mange ganger, men i 1884 vart det innvilga kr 50,- av Hornindal heradstyre. Dette med forutsetning av at også Volda og Hjørundfjord heradstyre innvilga same beløpet. Det vart gjordt, og ei viss utbetring vart utført. Etter ca 135 år kom det tunnel gjennom fjellet og no køyrer vi Kvivssambandet fra Hornindal til Kalvatn på få minutter.

Eg vil anbefale å ta denne turen over fjellet. Det er ein forholdsvis lett overgang. Høgaste punktet på turen ligg på 860 moh. og distansen er ca 9 kilometer.
Ein kan sjølvsagt velge kva slags vei ein vil gå. Eg vil skildre turen fra Kvivsdalssetra og til Lillestøl. P1120121 For å kome til utgangspunktet tek ein av mot Bjørke like ved Kvivstunnelen. Køyr ca 1,5km til Bueide. Ta til høgre opp grusvegen, betal bompenger om ein ønskjer å køyre til setra. Til setra er det ca 2 kilometer.På Kvivsdalssetra ligg det sju små sel side om side. Her er også ein geitefjøs. Det er gode parkeringsmuligheiter om ein køyrer heilt fram.
Råsa finn ein når ein går over setrevollen, langs gjerdet mot dyrka marka. Råsa er tydeleg, lite merking første delen.

  Fin rås fra setrevollen og innover Kvivsdalen.
  Fine kulper i elva som ein kan avkjøle seg i.
Første stykket inn dalen går råsa i slakt terreng. Opp Stegen blir det meir stigning, men enkelt å ta seg fram. Når ein vinn høgdemeter så kjem også utsikten. Her ser ein framatt dalen mot setra.På dei fleste turer eg har gått så har eg før eller seinare kjeme fram på trimposter. I nederste enden på Kvivsdalsvatnet står det også ein slik trimpost. Ta ein pust i bakken og nyt utsikten. Skriv namnet ditt i boka og sjå etter om kjent folk har vore der.Kvivsvatnet ligg på 680 moh. Og sjølv om kalenderen viste midten av august så var der fremdeles snøbreer.
Her ser ein tilbake mot Møresida. Denne dagen var vatnet blått blått.

Fra Kvivsdalsvatnet og opp siste stigninga til Kviven var råsa godt merka.   Oppe på Kviven var det snø både over og under vatn.
  Fine skilt som viser vegen vidare.
Som ein kan sjå av skilta så er her forskjellige turalternativ. Høgenibba ligg på 1191 moh og Grendadalen på ca 400 moh. Ein slik fin dag kunne ein fortsett å gå i høgda. Utfordringa er logistikken for å kome seg heim. Når ein tek turen fra Kalvatn (Kvivsdalssetra) og til Lillestøl i Hornindal er det enkelt om ein har to biler. Parker den eine på Lillestøl og køyr vidare gjennom Kvivstunnelen. Kort vei og hente den som står ved startpunktet.Sol og snø ein sommerdag er ikkje feil. Dette bildet er tatt rett før høgaste punktet.Ingen ting å seie på utsikten mot Grodås når ein er på Kviven. Her ser ein også fjella på sørsida av Nordfjorden og nokre i Breim. Fra venstre nemner eg: Skarsteinfjellet, Ceciliekruna, Storelogpiken, Snønipa og Vora.
Nedstigninga fra Kviven mot Lillestøl er delvis merka. Ein må følge godt med for råsa er ikkje like tydeleg alle plasser. Ein skal gå på høgre side av elva som ein ser på bildet under. Og ein skal forbi denne store steinen med måling på som ligg der terrenget flater ut.

Når ein nærmer seg skogkanten kjem ein fram til ruinane etter Lillestølsetra. Denne setra har blitt rasert av snøskred to gonger. Første gangen var i 1944, da tok raset to av sela. I 1979 raserte eit snøras resten av bygningane.
Råsa går over setrevollen og i tidlegare tider da det vart arrangert Kvivsstemne, var det mange som tok turen forbi setra. Eg hadde litt problem med å finne råsa fra setrevollen. Men gå ned bakken mot ein steingard, da har du den.  Steingard i utkanten av setrevollen.
Fra Lillestølsetra og ned bakkane mot gardane går råsa i skogsterreng. Råsa er tydeleg og etter kvart kjem ein inn på ein fin skogsveg. Den går heilt ned til Lillestøl. Det er beitande dyr i terrenget så lat alltid igjen grindene etter deg.
  Oppslagstavle med historia om Kvivsvegen.Her nærmer ein seg gardstuna på Lillestøl.
  Tilbakeblikk mot Kviven fra Lillestøl.
Om ein vil ta turen andre vegen, så køyr bygdevegen fra Grodås sentrum mot Ytrehorn. Køyr til du ser skilting mot Kviven.
Parkeringsplass for bilen finn ein ved eit lager like ved Kvivsbrua. Sett bilen slik at den ikkje står i veien for andre.

Kart over turen finn du på ut.no: Over Kviven. Fra Kalvatn til Hornindal

TA TUREN OG UTFORSK TERRENGET OVER TUNNELEN.

Klubbkveld i naturen/ Hammertunet-Tvinnefossen

5. september 2015 / Bodil Dybevoll / 0 kommentarer

Denne veka har eg vore på den kjekkaste klubbkvelden noken gong. Vertinna inviterte til klubbkveld i naturen. Randabygda gav dei finaste rammene for ein slik kveld. Sola skein fra nesten skyfri himmel, fjorden låg speilblank, temperaturen var akkurat passe og jentene var i godt humør.

Vi kom til utgangspunktet i halv seks tida og vart umiddelbart tatt imot av han Jakob, bonden i Hammerstunet. Han baud på plommer og vi vart losa ned til plommetreda. Der var det berre å forsyne seg.

Når damene hadde fylt magane med plommer var det tid for litt guiding i tunet. I Hammerstunet er det ialt 24 hus å ta vare på. Mange av desse er frå tidleg 1800-talet. Vi fekk omvisning i Gamlestova, Matstova, Nystova og Stabburet. Jakob fortalde oss kva dei forskjellige husa hadde vore brukt til og korleis dei levde der.

Gamlestova var bustadhus der den daglege aktiviteten som matlaging, snekring og soving føregjekk. I matstova koka dei mat om sommaren og nystova vart brukt som gjestehus.
Etter omvisninga i tunet gjekk turen vidare innover bøen. Der fekk vi orientering om frukthagane, beitedyra og om alle uteladene. Ein kommentar som gjekk igjen blandt jenten var : » fy kor bratt det er». Og det er verkeleg bratt der ute. Nesten vaskeleg å fatte at det går ann å drive gardsarbeid på ein slik plass. Utelader og steingarder .
Fra Hammerstunet og innover dyrka marka er der veg. Dette er ein del av kulturløypa og kan brukes som turveg sjølv om den går over dyrka mark. Vis hensyn til beitande dyr.
Eit stykke etter dyrka marka tok vi av til venstre og opp råsa til Tvinnefossen. Skal sei damene fekk løyst svetten i dei bratte bakkane. Med magen full av plommer gjorde det godt å få bevege seg skikkeleg.Vannføringa er ikkje av dei største no om hausten, men det buldra no bra når vatnet fossa over kanten.

Alle som går i klubb veit at som vertinne for ein klubbkveld må ein alltid ha noke godt på lur. Og det vart det denne kvelden også. Vertinna hadde ordna med mat og frakta den på plass før resten av gjengen inntok bygda. Mykje god mat.Når vi var ferdige med bordsetet, sola var forsvunnet høgare i landskapet så var det tid for å rydde opp. Sjølvsagt forlet vi plassen like fin som vi fant den.

Langs vegen frå Tvinnefossen og famatt til parkeringsplassen var det laga til med flotte aktiviteter. Dette er det ein gjeng som ordner med kvar sommar. Artige innslag på turen.
Oppfinnsomm gjeng har gjordt turen meir innhaldsrik. (trykk på bildet og zoom)
Høge som denne klubbgjengen var på den flotte naturen, all den friske lufta, den gode maten og det kjekke selskapet så kosa vi oss fælt med aktivitetane. Damene i 50-60 årsalderen fekk plutseleg fjortis fakter og støyniået vart til tider høgt og lattermusklaturen fekk trimma seg skikkeleg.

   P1120412
P1120404
Minikleiva. Eit sporty påfunn.   I Gamlegarden var det fint pynta.Som det ofte går når det er klubbkveld….. klokka går fort og sola glader. Intet unntak denne kvelden.

Vel framme på Rand igjen, var det enda meir kulturelle innslag. Denne gangen omvisning i gamlestova på garden. Imponerande samling av ting fra gamle dager krydra med historier frå farne tider, om livet så heilt annaleis enn det vi lever no.Etter omvisninga i gamlestova var det dekka til kaffi og kake på terassen hos Mona og Mathias. Dei tok imot denne klubbgjengen med åpne armer. Invitasjonen til dei til neste uteklubb står ved lag.

Dette vart ein innholdsrik klubbkveld som innheldt alt. Flott natur, intresante historier, kulturelle innslag, trim, god mat, prat og mykje latter. Ein perfekt klubbkveld etter min smak. Tusen takk til vertinna.

ANBEFALER GJERNE Å ARRANGERE KLUBBKVELDEN UTE I NATUREN.

Otterdalsnakken.

30. august 2015 / Bodil Dybevoll / 0 kommentarer

Fra venstre: Otterdalsnakken, Otterdal, Ytrehornnakken, Grodås

I sommer har eg gått ein tur som eg har høyrt om og tenkt på i 30 år. Vart så fasinert av historia som vart fortalt at eg bestemte meg for at dette måtte eg finne ut meir om og sjå med eigne auger.
Spiren var sådd og informasjon måtte skaffast. Google og lokale historiske skrifter er flotte oppslagsverk der ein kan finne mykje intresant lesnad. Eg har tatt opplysningane til dette innlegget fra fylkesarkivet og fra historisk årskrift for Hornindal, 1988. Det finst meir informasjon, eg har berre tatt med i grove trekk. Om du finn dette intresant og spennande så studer Otterdalsnakken litt ekstra neste gang du reiser langs Hornindalsvatnet. Kansje blir du så nyskjerrig at du skaffer deg båtskyss og reiser på oppdagelsesferd. Eg fann ikkje tuftene etter lada som har stått på Nakken. Kansje blir det ein tur til…

HISTORIA OM OKSEHAMNA PÅ OTTERDALSNAKKEN.

På 1800-talet leigde Navelskaker Innigard beite- og setrerett av brukaren på bnr 1 i Otterdal. Dei bygde sel og fjøs,( like overfor der Firdakraft si 66Kv linje går over vatnet). Det vart også dreve utslått på Otterdalsnakkjen rundt 1800/1900 års skiftet. Høyet vart lagra på høylemen til snøen kom. Det vart så drege på slode ned til vatnet og rodd til lands. Både seterdrift og utslått tok slutt nokre år etter 1900- årsskiftet.

Ole Rasmussen Otterdal, fekk skøyte på bruk nr 1 i 1913. Han var ein iderik mann og såg at Otterdalsnakken kunne brukast til noke etter at seterdrift og utslåtten tok slutt. Same året bygde han Nakkebryggja i strandkanten. Ved hjelp av eigeninnsats og dugnadshjelp bygde han også rås fra Nakkebryggja og opp på Nakken.
Otterdalsnakken var med si naturlege avgrensing opp mot fjellet og ned mot Hornindalsvatnet eit godt eigna beiteområde. Stranda er bratt, men midt oppe på Nakkjen er det svært godt beiteområde. Det vart også ved hjelp av dugnad sett opp eit steingard lengst nord i beiteområdet mot setredalen.

På denne tida nytta bøndene stamstutar i alvsarbeidet, og beiteområdet på Nakken vart nytta til beite for desse stamstutane. Ein kunne ikkje sleppe alvsoksar å beite der folk ferdast, dei var ofte mannevonde. Det vart fastsett og kunngjordt ein sleppedag. Rutebåten «Dølen» frakta oksane i ein stor pram på slep både fra Sanden, Kjøs, Nord og Heggjabygda.
Turen til beiteområdet starta på Nakkebryggja når alle dyra var komne i land. Dyra var i dårleg form etter ein lang vinter på bås,råsa var bratt og det var ikkje vatn å finne, så turen til Nakken var ei stor påkjenning for dyra. Det hende at det var dyr som stupte, og ein måtte da slakte dyret og få med kjøtet heim.
Det var alltid ein leiar blandt oksane. Kampen om leiarskapen start når oksane vart slepte lause på beitet. Ein okse kunne ha leiarskapen i fleire år inntil han vart slegen ut av ein annan. Det var liten vits i å sleppe oksar etter at hovudflokken var slept. Det fekk dei oppleve dei som kom fra Gudbrandsdalen, eit par dagar etter at dei andre var slepte. Dei andre stutane tok jag på han, Han flykta nedover og slo seg i hel i stranda. Det hende også at dyra lengta heim. Ein som ikkje fann seg til rette var frå Bø i Stryn. Han braut seg ut og gjekk råsa til Nakkebryggja. Der la han på svøm mot Otterdal, men han vart møtt med båt fra Otterdal og tvinga tilbake til Nakkebryggja og jaga oppatt i beitet. Dette gjentok seg to gonger og tredje gongen sette han kursen mot Kjøsahammaren. Denne gangen klarte stuten å kome seg iland, med hjelp fra to karer som dreiv med arbeid i stranda. Stuten klarte å kome seg iland, trass nordavind og store bølger.
Det hende også at oksane kom seg over steingarden i nordenden av beitet og ned mot Otterdalsetra. Setrejentene vart redde når dei såg og høyrde oksane kome. Dei måtte da sende bod heim slik at karane kunne kome å få stutane tilbake til Nakken. Dei måtte ha med gevær og skyte skremeskot for å få dei til å snu.

På det meste var det slept 23 storoksar og 4 oksekalvar på eit år. Oksane kom både fra nærområdet, men også meir langveisfarande. Der var okser fra Kjøsdalen, Roti, Alsaker, Melheim, Lødøen, Bakke, Raftevoll, Flore, Dalane, Nordsida, Bergsida, Bø i Stryn,Innvik, Breim, Oppstryn og Gudbrandsdalen.Ein fin gjeng ved lada på Nakken: f.v: Olav Myrhaug, Rolf Flore, Leif Myrvang, Lars Hatledal, Samuel Stokkenes og Karl Nord.

Florestuten (eigar/ansvarlege/ hjelpara: Anders Flore/ Kaare Maurset/Hallvard Sindre/ Rolf Flore) var sint og vanskeleg. Han fekk horna i kleda til ein mann under overfarten. Med eit nakkesleng vart karen kasta på vatnet. Denne oksen skulle sendast til slakteri i Bergen, men før han reiste fra Faleide gjorde han stor skade på ein matros på båten.

Etter at oksebeitinga tok slutt, vart det nokre år slept hest på sommarbeite på Nakken. Og i seinare år er det geiter som har beita der. No er også det slutt.Her ser ein Otterdalsnakken midt i bildet.

For å kome seg på Otterdalsnakken må ein enten i båt eller gå fjellet fra Navelsaker eller Otterdal. Eg tok kontakt med ein lokal bonde i Navelsaker. Han skyssa meg med båt til Nakkebrygga og da var det berre å setje igang å utforske. Var veldi spent på korleis råsa var opp dette bratte berget. Fra Svorastranda, andre sida av Hornindalsvatnet, ser det nesten uframkomeleg ut. Men med historia om at dei har tatt store avlsokser opp råsa, så var spenninga stor om kva ein ville finne etter så mange år.Turen til Nakkebrygga gjekk i båt fra Navelsaker. Her ser ein stranda på Otterdalsnakken heilt til venstre.
Båtskyss fra Navelsaker til Nakkebrygga.
Ikkje så mykje som viser att ved Nakkebrygga.FF
Råsa var forbausande enkel å finne. Den gjekk bratt og i svinger opp nakken. Kan ikkje forstå at dei klarte å få store avlsokser opp den råsa. Enkelte plasser såg ein tydeleg at dei hadde mura opp råsa.

Ein måtte følge godt med på råsa, for der var også ein del hjortetrakk. Dette kan forvirre ein om ein ikkje er observante.
Det var tett skog og mykje gras langs råsa.
Enkelte plasser kan ein sjå tydelege spor etter arbeidet med råsa.Etter kvart som ein vinn høgdemeter og finn lysninger i skogen så kjem også utsikten. Her ser ein tilbake mot Navelsaker.
Ikkje vanskeleg å forstå at dei måtte ha tørstedrikke på turen. Kva som har vore på denne flaska kan ein berre gjette seg til.Utsikten fra kanten av Nakken er upåklageleg. Her ser ein til Grodås sentrum, Lida og Svor. Ytrehornsnakken, Gulkoppen, Øyenibba/Middagsfjellet med Kjøsahalsen. Ein ser Skarsteinsfjellet og Storelogpiken. Ein ser også dyrka mark på Flore eller Nybø og Skåpavikja.Glitreggja har femdeles stor snøkappe på i starten på juni.Stille og fint vatn ein junikveld. Ein kan lett sitje her og speide etter sjøormern mens ein venter på båtskyssen tilbake til Navelsaker. Tusen takk for velviljen og hjelpa til skysskaren. Kansje ringer eg igjen.

Ta turen og utforsk. Kansje har noken av dine forfedre vore med på arbeidet med å frakte okser til oksehamna i Otterdalsnakken.

GOD TUR!!

Glæra. Fra Jølbru til Skjeringsdalsetra

19. august 2015 / Bodil Dybevoll / 0 kommentarer

Denne turen går på ein gammal setreveg frå Jøl bru til Skjerdingsdalsetra. Ein fasinerande veg som vart bygd i 1852. Eg har lese historia om korleis det var å ta seg til denne setra i tidlegare tider, og henta informasjon fra boka til Kjell Råd, «Setrar i Oppstryn og Nedstryn». Mange lokale personar har delt sine skildringar og historier om farne tider med forfattaren av boka.
Det er gardane på Skåre, Grov, Grønfur, Mork, Dårflot og Fosnes som har seter her.
Setrevegen gjennom Glæra kunne være lang og vanskeleg, men enda lengre og vanskelegare var det før den vegen kom. Da tok dei dyra til Glomnes, opp bakkane og inn Glomsdalen til Stol. Vidare over fjellet og Nautebreen og ned i Skjerdingsdalsbotnen og fram til setra. Ein tur som kunne ta to dagar. Denne vegen vart nytta heilt fram til 1851.Midt i bildet ser ein setra med det mektige Sætreskarsfjellet ,1606 moh, bak. Tverrelva kjem fossande over Sætreskardet. På høgre sida av fjellet og setra går Grasdalen og på venstre sida går Skjerdingsdalen vidare inn til Skjerdingsdalsbotnen. Begge dalane er er store og gode beitedaler med plass til mange dyr. Det har vore god mjølkeprodusjon opp gjennom åra på setra. På eit tidspunkt var det også eit meieri i drift. Men med den strabasiøse vegen var det også mykje arbeid med å få melk, smør og ost fram til folk. Setra ligg høgt til fjells, ca 600 moh.

Etter funn av gamle tufter langt framme i dalen, tyder mykje på at dalen var i bruk allereide på 15- og 1600 talet.
Først i 1975, da heilårsvegen over Strynefjellet kom, vart det enklare for bøndene som har dyra på beite på Skjerdingsdalssetra. Da kunne dei ta i bruk traktor eller lastebil for å få frakta dyra til seters.

Ein kan ta denne turen begge vegar. Eg har valgt å starte oppe på setra og gå nedover til Jølbru. Der er stor og fin avkjørsel/parkeringsplass like ved setra. Start turen med å gå forbi setrevollen. Det er rås som går nedover langs elva. På grunn av at der er mange storfe på beite, blir råsa opptrakka og uttrakka og kan være vanskeleg å følge somme plasser. Ta retning mot Glæra, stien som er uthogd i fjellet, og gå langs elva til ein kjem til brua. Brua er trygg og fin å gå på.
Brua ser spinkel ut, men er fin og trygg å gå. Godt å ha eit tau å holde i.

Etter brua er råsa fin og tydeleg.

Langs heile turen kan ein tydeleg sjå at det har blitt lagt ned eit stort arbeid med vegen. Den er mange plasser ca 1 m breid og ein ser fine muringar. I sjølve Glæra, der vegen er sprengt ut i fjellet, er det også brei og fin trasè. Det er ikkje vanskeleg eller skummelt å ta seg fram. Langt nede i dalbotnen, 200 meter under stien, høyrer ein Skjerdingsdøla buldre. Ved store nedbørsmengder kan det være fare for steinsprang. Ein bør ikkje ta denne turen for tidleg på året, da det kan ligge snøfonner. Ved stor snøsmelting renn det små bekkar ned den svarte fjellsida.  Utsikt tilbake mot Skjerdingsdøla, Skjerdingsdalssetra og Sætreskardsfjellet. Her ser ein råsa gå like under snøbreen.

Imponerande arbeid er lagt ned på setrevegen.
  Langt der ned i jølet renn Skjerdingsdøla.

Når ein nærmer seg Jøl bru kan ein sjå rester av ei vakthytte som tyskarane bygde for å vakte brua.

Jøl bru er ei stor kvelvingsbru som er bygd i 1883. Dette imponerande byggverket har omkring 8 meter med mur frå sjølve kvelvinga og opp til vegbana. Eg har høyrt fortalt at ein av arbeidarane som jobba på brua, leid eit stort tap da han under arbeid miste spettet sitt i jølet. Det var ikkje berre berre å få fatt i det igjen.Turen fra Skjerdingdalssetra og til Jøl bru er på knappe 5 kilometer. Turen er ein fin familietur. Starter ein på setra som ligg ca 600 moh så har ein fin nedstigning til Jøl bru som ligg på ca 280 moh.
På grunn av snøfonner og steinsprang bør ein gå denne turen om sommaren og når det er tørt i veiret.

Kart over turen kan du finne her: Skjerdingdalssetra – Jøl bru.

Grøndalen – Høydalen (Heggjadalen-Austefjorden)

8. august 2015 / Bodil Dybevoll / 0 kommentarer

Tidlegare har eg skreve om at eg synest det er spennande å gå mellom bygder, gjennom dalar og skard. Og denne turen som eg skal skrive om her gjere akkurat det. Etter at Kvivsvegen kom har nabofylket i nord blitt mykje nærmare og det er enklare å utforske terrenget på andre sida av fjellet.
Turen fra Grøndalen til Høydalen ligg i to fylker og to kommuner.Eg starta i Heggjadalen ved Grøndalsvatnet, omtrent på fylkesgrensa mellom M&R og S&Fj, ved bomvegen som går inn til Grøndalsetra. Bestemte meg for å gå heile vegen, også bomvegen. Så første del av turen var å gå ca 2 kilometer på ein fin grusveg langs Grøndalsvatnet. Stilt og fredeleg med nokre få hytter som låg opp i lia ovanfor vegen.
  Bomveg inn langs Grøndalsvatnet.  Grøndalssetra
Ta til høgre etter brua.
  Hattemakerskardet midt i bildet.
På Grøndalen er det store areal som er dyrka. Og plassen ber sitt namn med rette. Der var grønt og fint. Og koseleg med beitande husdyr.
Ein passerer setra og fortset over brua og tek til høgre vidare opp vegen. Ved vegenden er der ei grind. Gå gjennom den og da skulle ein finne råsa……
Eg hadde studert kartet og sett at der var innteikna rås, men eg må innrømme at den fann eg aldri på første del av turen. Men ein er ikkje alltid avhengig av rås. Ein må ikkje gløyme korleis det er å ta seg fram på eiga hand, ta eigne vegval. Eg viste at eg skulle opp i Hattemakerskardet så det var berre å ta peiling på skardet.
Når ein går utanfor allfarsveg så er det mangt og mykje ein kan få auge på som ein ikkje hadde sett om ein gjekk i rås. Eg kom over denne gjenstanden. Må seie eg skvatt litt, for eg viste at det området som eg gjekk i akkurat da vart kalla «Kyrkjegarden».
Når ein har plukka nokre høgdemeter og er komt opp i åpnare terreng har ein fin utsikt nedatt mot Grøndalsvatnet, Grøndalsetra og fjella bak. Høgefjellet, Navletuva, Navlesakerfjellet, Nonshornet (i framgrunnen) og Glitreggja lengst bak.
Hattemakertjønna og Grøndalsvatnet.
Rikeleg med snø på Hattevatnet 764 moh.
Ein er på turens høgaste punkt når ein er ved Hattevatnet. For å halde høgda og sleppe småskogen i lida ned mot Rinddalssetra, held ein til høgre etter vatnet. Ein lokalkjent, som eg prata med på setra, sa at der er tydeleg rås.
Etter Hattevatnet dreier ein mot høgre og ser snart Rinddalssetra . Den ligg fint til på høgda mellom Ferlevatnet og Rinddalsvatnet. Fjellet bak er Skardhornet 1043 moh. Har ein råsa, kjem ein i god høgde fram mot setra. Eg kom litt for lavt i utgangspunktet og fekk ein del småskog i lida bort over mot setra. Valgte derfor å gå nesten ned til Ferlevatnet og ta stigninga oppatt til setra.
Utsikt mot nord. Rinddalsvatnet 593 moh.   Rinddalsvatnet mot sør.f
  Gammal inngraveringer i mjuk stein.
Fra Rinddalssetra langs Rinddalsvatnet og fram Rinddalen er det fin rås og terrenget blir etter kvar meir spennade å gå i. Etter litt slak nedstigning er ein ved Heimste Rinddalsvatnet som ligg på 563 moh. Her går råsa på høgre sida av vatnet. Tildels i oppmura parti langs vatnet. Siste stykket før demninga går råsa i ur.
  Heimste Rinddalsvatnet 563 moh.
  Delvis oppmura rås langs vatnet.
Når ein er komt forbi Heimste Rinddalsvatnet og skal ta til på nedstigninga får ein oppleve noke spessilet. Det er god rås heile vegen ned den bratte lia. Råsa går i ei stor ur, og elva dundrer under ura. Det var ganske spesielt og litt «skummelt» å høyre den store elva bruse under føtene uten at ein såg den. Trøsta meg med at slik hadde det vore i mange hundre år, så det gjekk vel bra den dagen også. Og det gjorde det. Etter kvart går råsa over fra ur til skogsterreng.
God, men spesiell sti ned lia.

I dalbotnen ser ein rampa til løypestrengen. Den kjem nok godt med til transport opp den bratte ura. Ned Langedalen er det 3 kilometer bomveg til dei øverste gardane i Høydalsdalen. Ein slak fin tur ned dalen om ein ikkje har plasert bil heilt oppe eller bestilt retur transport.

Langedalsvegen 3 km bomveg.
Velger ein å gå motsatt veg, eller skal plassere bil for retur, køyrer ein Rv 651 mellom Fyrde og Straumhamn. Ta av ved Høydalsvik og følg skilting mot Høydal skule. Fortsett rett fram gjennom gardstun til bomveg.