Vetvika, perla på Bremangerlandet

Vetvika er grenda som vender beint ut mot storhavet på nordvest sida av Bremangerlandet. Den mjuke og kvite silkesanden langs den hesteskoforma bukta er noke av det nærmaste ein kan kome sydenstemning her på berget. Vetvika har høge fjell på tre kantar og nedetter desse fjella stuper kastevindane seg brått og uventa. Nåde den som då ligg ut på vika i liten båt. Tragediane har vore mange i denne vesle bygda. Store bårer, kastevind og snøskred har tatt mange menneskeliv.
Det har vore tre gardsbruk i Vetvika. Solheim, Vetvik og Vollen. Dette var storgardar i Vestlands målestokk. På det meste var det mellom 30-40 personar som budde her. Folket måtte arbeide for føda. På markane var det mest like mykje stein som strå. For å få avlinga i hus var alt gardfolket og sju-åtte tenarar i sving frå tidleg i juli til seint i oktober. Det var lang veg til meieri, anten dei rodde eller for over fjellet, så all mjølka måtte kinnast og ystast til smør og ost. Meieriprodukta vart sendt til Bergen og produkta hadde særs god kvalitet.
På garden Solheim hadde dei 120 mål innmark, og i fjøsen hadde dei tjue kyr og eit hundretals småfe.
Havet gav også matauk. Om sommaren fiska dei laks og om vinteren gjekk torskestimen tett utanfor stovedøra. Men med storhavet som nærmaste nabo var det farefult på fiske.
I 1890 vart det av amtet løyvd pengar til bygging av naudhamn med molo i Vetvika. Moloen stod ferdig tidleg på 1900-talet. Ein kan i dag sjå restar etter denne på sørsida av bukta.
Med den lange vegen over fjellet og den lunefulle sjøvegen var bygda ofte isolert fra omverda. Ein gong var folket i Vetvika isolerte i heile 16 veker.
Husa blir no nytta til fritidsboliger.

Turen til denne vekkgjøymde perla startar ved Svarstad på Bremangerlandet. Eit lite skilt i vegkanten når ein køyrer Rv 616 langs Dalevatnet viser veg til merka parkeringsplasser som ligg like forbi bolighusa.
Første del av turen går på grusvegen som går til tv-sendaren på Steinfjellet. Føl grusvegen dei første 3 kilometerane og til ca 420 moh.
Etterkvart som ein plukkar høgdemeter opp Svarstaddalen får ein fin utsikt tilbake til bygda Svarstad og Dalevatnet.Når ein nærmer seg himmelsjå og har passert eit par knappe svinger tek ein av til venster ved skilt og går vidare forbi ei hytte. Stien, som er tydeleg i terrenget, er no merka med raude stikker over eit myrlendt terreng. Etter ca 1 kilometer deler stien seg. Det mest vanlege er då å ta til venstre, og gå over høgda nord for Karihaugen.

Vi hadde lenge snakka om å ta denne turen og denne dagen var vi spente og klare for å endeleg kome oss til Vetvika. Vi var så ivrige og nyskjerrige at vi gløymde alt vi hadde lese om vegbeskrivelse og stidele.
Så i god fart i det lettgådde terrenget og den tydelege stien såg vi ikkje stidelet og fortsette over bakkekanten til vi såg det flotte Fåvatnet. Da vi oppdaga at vi hadde gått forlangt vart vi einige om at vi tok turen motsatt av det som er mest vanleg.
Fåvatnet (393 moh), eit aldeles nydeleg vatn med mange mogelegheiter for teltliv og fisking. Utsikta var flott. Her ser ein mot Vågsøy og Stadlandet. Turen går vidare mot Hellerane. Her står det tre sel og ein ser murer etter fleire bygninger.Fra Hellerane går stien litt nordaustover før ein går ned Fonneskaret og Setredalen. Siste nedstigninga går gjennom Ura. No ser ein storhavet og Solheimsvatnet som nesten går i eit. Solheimsvatnet ligg ca 4 moh. Vi gjekk turen tidleg på dag i slutten av august og da er skuggane lange av dei høge bratte fjella.

Eit speilblankt Solheimsvatn og tilbakeblikk mot Ura. Langs Solheimsvatnet er terrenget stedvis vått. Nyt opplevelsen av all fisken som vaker i vatnet.Nede ved Osen ser ein Nordsjøen som var folka i Vetvika sin nærmaste nabo i storm og stilla. Om sommaren kan ein kome til Vetvika også via sjøvegen og mange fritidsbåterer ankrer opp for å nyte denne perla.Vel framme i Vetvika er det berre å setje seg ned og nyte plassen, havlufta, stillheita og sola. Om ein ikkje har for høge krav til badetemperaturen har ein ei sydhavsliknande badestrand å boltre seg på.
Bildet under er teke fra Vollen og ein ser bolighuset på garden Vetvik som ligg heilt på sørvest sida av bukta. Litt forbi Vetvik ligg gravplassen og enda lenger ute ligg moloen.
Mange tek turen til Vetvika om sommaren og har med telt for overnatting.
Veiret var ei viktig årsak til at Vetvika i 1923 fekk eigen gravplass. Dette er ein av dei minste gravplassane i landet. Etter at dei fekk gravplass kunne folket i Vetvika sjølve ordne med gravlegginga, mens presten stod for jordpåkastinga når det høvde for han. Berre eit par ti-år etter at gravplassen vart teken i bruk, flytte folket fra Vetvika. Derfor er berre ni mennesker gravlagde der ute og alle er menn.

Etter å ha nytt nokre timer i sola er det på tide å tenkje på heimvegen. Vi får no ei oppstigning på ca 500 høgdemeter. Turen starter rett bak huset på Vollen og går i grasdekte bakkar og steinur opp Vikabakkane. Stien er merka med raude stikker.Oppstigninga er bratt og travel og pauser er påkrevd. Då har ein rikeleg anlednig til å nyte synet av vika før ein fortset i slakare terreng inn Vetvikdalen.
På bildet under ser ein ned til eit av sela på Hellerane og til der stien går når ein går til Solheimsvatnet. Også fin utsikt mot Måløy og Holvika på andre sida av Fåfjorden og Vågsfjorden.Terrenget er lett å gå i når ein er komt opp bakkane. Stien fra Vetvika går innover på nordsida av Karihaugen og snor seg ned til stidele som ligg i høgre hjørne på bildet under. Grusvegen tilbake til Svarstad er enkel.